Zeszyt wszystko co mam ., mały_elf

zadawali pytań setki
by wylać ze mnie resztki
neurotycznej osobowości

kazali łykać prozac
bym zza kurtyny szczęścia
dał im próbkę swej duszy

podałem na strunie
nutę samotności
nikt nie zauważył
prawdziwego jej znaczenia

zaznaczyłem swą obecność
w świecie optymistów
nie wierzyli w me starania

zobaczyli strumień krwi
już nie pytają
wierzą
słuchają żałobnej pieśni

ty wiesz jak lubię
gdy rozrywasz we mnie
niepewność

wahadła moich
nasyceń tobą

wyrywasz z ciszy oczekiwań
lubię te wciąż nowe gesty
i uderzenia godzin

i twoje dłonie nie znają mną
zmęczenia, tak lubię
tę moją nieświadomość
nocnego czuwania

i wstawań poranków
w chlebie i winie

w szmer deszczu mnie
wkładasz, a ja wciąż
rosnę w tobie
gęstą zielenią oczu

nieprzyzwyczajenia

już się nie mieści
między wczoraj a jutro
na dziś nie masz dla niej miejsca
i powoli zadeptujesz jej ślady
przyzwyczajasz do ciszy
nie myśląc - jak bardzo tęskni
wsłuchując się w kroki za drzwiami

a ona próbuje
uczyć się życia od nowa
kryjąc w dłoniach twarz
by łez nikt nie widział od rana
głodne wargi zagryza z bezsilności
wdeptana prawie donikąd
chciałaby nauczyć się - niekochania

i tak wymyka się
dzień, drugi, potem kolejny
kaleczysz palce nowym poszukiwaniem

życie - bez żadnego sensu mija

a ona nadal uczuciem dotknięta
zamyka swe serce dla innych
z nadzieją, że wiesz - kim jesteś dla niej

przytul ją…
- zanim zniknie, jak chwila

dedykowany M i K *
i wszystkim, którzy mijają się w życiu*

nie śpię jeszcze pachnę tobą
i cichutko ukryta za twoimi plecami
centymetr nad skórą wymyślam
tatuaż

banalny rysunek palcem
dom z ogródkiem i psa
dwie czereśnie
i agrest

i ławkę pod bzem a na niej
ciebie i mnie

nie śpię czekam na świt
niech z pleców twoich
wstanie dla nas

dzień

tkam się pajęczyną w sobie
nitka po nitce srebrnie
bezgłośnie

rosę łez delikatnie rozwieszam
jak pranie twarzą do słońca

a ty przechodzisz przeze
mnie jednym milczenia słowem

zaczepiając o wszystko
i rozrywasz

- choć nie wiesz

niech ktoś napisze za mnie wiersz
mądrzej i trafniej dobierze słowa
niech będzie o tym

że tęsknię

i że goniłam wczoraj autobus
z twarzą w środku podobną
do twojej

i że ciągle kłócę się łzami
z kurzem na twoim rowerze

i o orzechu w torebce
z rąk twoich
kiedyś

nie wiem już
czy Aledis byłam czy Marią
a może sobą tylko
umarłą twoim milczeniem

i jeszcze
jeszcze o tym

że ubrana w korale wspomnień
siadam czasem
na tamtej ławce

nie chcę być dla samego bycia
zabarwiać słowa gdy wszystkie
takie prześwietlone
jak twarze które co rano widzi się w lustrze
w uniku spojrzeń

więc nie pytaj czemu jestem niewidzialna
nie na teraz
nie w moment
nie w wolną chwilę

i nie dla wszystkich

kiedy rzucam się w wir
nie tracę liści
kwitnę
żywo w zieleni

to ty narysowałeś mi nowe usta
zapisując, co piękniejsze w pamięci
dając upust chwilom radosnym

moje włosy odgarniałeś zdecydowanie
rozebrałeś z tego, co najbarwniejsze
by godziny stały się pragnieniem

- w nim zawsze jesteśmy tacy młodzi…

i całe oczy szeptań
głód obudziły w dłoniach
gdy żegnałeś się od piersi po moje usta

już prawie lato
a ja nadal przemycam cię w sobie
- chwilą, która była zbyt krótka

Była niczym kwiat. Piękna, ale delikatna. Przypominała też rzekę. Cechowała się porywczością i energią. Często porównywało się ją do anioła. Mówiono, że jest serdeczna, miła i wrażliwa. Jednak nikt nie wiedział, jak mocno była zagubiona i nieszczęśliwa. Do jej bólu nie łatwo znaleźć porównanie. Po prostu cierpiała. Bardziej niż ktokolwiek, kogo znam.
*
Kolejna para zakochanych, następny krok po ulicy. Ona znów chowa nos w niebieskim szaliku, kolejny raz spuszczając wzrok. Nie chciała patrzeć na obściskujących się, szczęśliwych ludzi. To pierwsze Walentynki bez Niego.
Zginął w strzelaninie, dokładnie rok temu. Był dla niej wszystkim. Cechował się czułością, wrażliwością… Z resztą i Ona nie była mu obojętna. Gdyby Jej się coś stało, zamordowałby, nie ważne kto by wyrządził jej krzywdę. Była [...]

Upadłem.
Jak złoty, jesienny liść.
Moje serce krwawi
Wylewając czarną krew w najciemniejsze zakątki mojego ciała.
Przestałem oddychać.
Powietrze już nie istnieje.
Umieram.
Czy słyszysz?

kamienny wzrok
wbity w lawinę
otaczającego zła
otula mgła

zimne usta
nie wiedzą już
jak krzyczeć
choć trzeba

to tu nadzieja
usycha
i nigdy już
nie odnajdzie
swojego punktu zaczepienia

więc umiera..