Zeszyt Wspomnienia, Sforza

Miłość…niczym dwa żaglowce płynące oceanem w magicznej poświacie zachodzącego słońca…i nie wiek, ani uroda ją scala, ale piękne dusze, wspólne marzenia i niosąca fala.

Jeśli wspólnie znaleziony kamyk daje nam taką wielką radość…to czyż nie stał się w naszych duszach już diamentem?

Ludzi zazwyczaj nie obchodzi jak udało ci się podnieść z upadku i jakim obecnie jesteś człowiekiem…To jest zbyt nudne… Za to chętnie będą roztrząsać twoje postępowanie, które doprowadziło cię do upadku…często przypinając do niego mnóstwo wyimaginowanych historyjek, tak by nadać swoim opowieściom o tobie dodatkowej pikanterii…

Dzieci ludzi uzależnionych nie pragną, aby traktowano ich w jakiś inny, wyjątkowy sposób…Chcą tylko, by nie wyrzucać ich poza margines, dlatego, że czasem są smutni, skromniej ubrani, mniej rozmowni…

... po długiej rozłące, siedząc na deszczu, myśląc...
"Kto tam u Ciebie jest...?"

Zainspirowana wierszem A. Osieckiej .

Wyjałowione myśli i stan ekstazy...
I już nie pamiętam...
Ale dziękuję!
Przez chwilę dałam się nabrać, że naprawdę jestem tą jedyną!
A przecież to był tylko żart...

Brakowało mi "motylków" w brzuchu za każdym razem kiedy Cię widziałam,
Brakowało mi rumieńców, które powodowałeś,
Brakowało mi... Twojego ciepłego wzroku!
Jak mogę to streścić w dwóch słowach?
Tęskniłam Kochanie...

żeby tak w oczy patrzeć: kto to widział?
żeby pod deszczem taki niemy film bez słów,
żeby tak rękę w ręku trzymać: kto to słyszał?
a przecież jutro tutaj się spotkamy znów -

i tak się trudno rozstać,
i tak się trudno rozstać,
no, nawet jeśli trochę pada, to niech pada -

i tak się trudno rozstać,
i tak się trudno rozstać,
nas chyba tutaj zaczarować musiał deszcz.

Nie płacz, przestań, bo przyjdą jeszcze cięższe noce -
wszak miłość jest cierpieniem, nie fraszką jałową.
Dosyć, kiedy, smakując zamorskie owoce,
usta sobie przypomni, soczystsze nad owoc.

Każdy dostaje tą szanse, lecz nie każdy może temu sprostać, każdy może wcisnąć cancel, ale potem drugiej szansy może już nie dostać.