Zeszyt Wierszownia, Ellander

Muśnij mnie swym spojrzeniem
zatrzymaj je na chwilę
pozwól pomarzyć proszę
że jestem twym motylem

Przytul mnie delikatnie
i dotknij swym oddechem
i rozgrzej moje serce
radosnym szczerym śmiechem

a gdy już w końcu zasnę
wyjdź proszę razem z brzaskiem
a twoje czułe słowa
w tajemny dziennik schowaj

Mam raka duszy - zaawansowany.
Żywcem chce mnie zdusić,
Zatracić w otchłani,
W nie smaku bycia,
Gorycz bytowania.

Straciłam cenne pięć lat życia.
Zmarnowałam rok w nieśmiałości.
Zagubiłam cztery lata intelektu.
Co ja uczyniłam?
Tępa, głupia!

Mam dziesięć lat - Nie wierzę.
Ha ha jestem smarkula!
Nie, nie jestem.
Mam dwadzieścia lat,
Dwadzieścia mankamentów.

Co dzień przyglądam się sobie...
Mały pączek, mała zołza.
Czemu taka ohydna, stara?
Nie, nie jestem.
Nieprawda!

Ciało młode bez żadnej skazy...
Zmarszczki niewidoczne.
A czuje się staro... Ty też?
Tak schorowana, cierpiąca.
Zaniedbana!

Bestia wypuściła Judaszów.
Całują mnie po policzkach a w sercu
Zawiść, plan zniszczenia, zła ambicja.
Zaufałam.
Łatwowierna smarkula.
Niedojrzała!

Skosztowałam niespełnienia...
Za wszelką cenę,
Bywam tu, tkwiłam tam...
Dojrzałam.
Mam już siedemdziesiąt lat.
Długo jestem na tej ziemi? Prawda?

Boże! Wnętrze nie chce goić się.
Okradają strzępki mojej duszy.
Zabierają to co moje!
Złodzieje! Szydercy! Kłamcy!
Zbrodniarze dusz.

Dusza rozdzielana w pół,
Jedna ciągnie ku złemu,
Druga chce coś więcej...
Bowiem w tej drugiej
Wiele dobra jest.
Troskliwa. Pokutna.

Gorąca lub zimna? A Ty?
Jestem szara - smętna - letnia.
Obojętność jest zatraceniem.
Mam się palić całą wieczność?
Nie ugaszę tego płomienia.

Boże! Światłość miała być we mnie.
Niech wyjdą jadowite pająki ze mnie!
Uklęknę, pomodlę się...
Boże, ulecz mnie! Ulecz mnie!

~ Teraz już wszystko wiem...
To nie rak duszy - To one!
Demony - Nasze złe duchy.
Wśród nas współżyjące....

jestem miejscem
w którym nocują głodne ptaki
one wiedzą
po co wychodzę nocami ( z siebie )
i deptam ścieżki niewydeptane

one wiedzą
czemu wracam świtem wzruszony
karmiąc je - spowiadam
- z powietrza bez wiary
co kłuje mnie w usta
- z bram serc zamkniętych
- kamieni twardych niewyklęczanych

wracam i uszu nadstawiam
byś rzekł słowo
zanim z martwych wstaniesz

i choć milczysz zawzięcie
oczy ze snu otwieram...

jestem miejscem
w którym biją dzwony
a mnie
bolą wciąż Twoje dłonie

Tak bardzo gardzisz starością
nie otworzysz przed nią drzwi
gdy idzie z zakupów torbami

nie przykryjesz gdy śpi
z marznącymi skulonymi stopami

obojętność lub wrogość
z wielką chęcią pokażesz
dzisiaj trend jest na młodość
co tu robi ten starzec?

Tak bardzo gardzisz starością
która mieszka za drzwiami
może nawet gdzieś obok
gdzie samotność ją rani

i codziennie w pościeli
zmarszczki oczu przymyka
marzy o kilku słowach z kimś
gdy mrok ją przenika

włosy spiąć chce nad ranem
to za trudne ból nudzi
i ta bezradność stale
myślisz po co się trudzić?

kogo jeszcze obchodzi
moje tu bytowanie
przecież młodość na fali
nie wieczne narzekanie

więc potulnie skroń kładziesz
do przyjaznej poduszki
łzy wnikają w posłanie
smutek gorycz zaduszki

może przyjdziesz na chwilę
moje dziecko kochane
może wpadniesz by podać
szklankę wody przed spaniem?

Woda mknie pomiędzy rozsianym mchem
a konarami upadłych dębów
Świerszcze stworzyły leśny band
przysiadłszy wśród chaszczy i zrębów

Z oddali słychać wiatru szept
leniwie sączący twe imię
i nie wiem już czy to jawa czy sen
i czy jeszcze chcę ciebie widzieć?

Przeminie dzień
i stopnieją śniegi, okno roziskrzy
się słońcem
pluszowy miś zamknie w kącie oczy
a róże?
nie doczekają wiosny

dobrze
że kochasz wciąż
nie tylko dziś
choć o jedną noc będę starsza

Kusi mnie, by cię zdradzić
nonszalancko
albo nawet żałośnie

potem upiec ciasto z brzoskwiniami
jak lubisz
i rzucić w ciebie winnym słowem

rzucam więc
niech zawiśnie między nami

jak ta miłość zbyt dobrze wychowana

Bo widzisz
nie umiem liczyć..

dodaję półchwile
ćwierćgesty
ułamki dotyku

- plus minus
wychodzi na zero.

Matematycznie nie mamy szans,

a mnie
z dzielenia
wciąż zostaje jakaś tam reszta.

I mnoży się

w nieskończoność...

🤭

gdybym mówił językami ludzi i aniołów
z zaciśniętymi pięściami pod stołem
na którym łamie się sumienia
zamiast chleba

gdybym posiadł wszelką wiedzę tajemną
a zgasił płomień knota wątłego
jednym bezdusznym słowem

gdybym miał dar prorokowania
i wiarę, co góry przenosi
bez serca
nawet gdyby urosły mi skrzydła
nie wzniosę się nigdy do nieba

Przez tamte wszystkie chwile,
gdy byłeś ze mną ty,
ziemia tonęła w kwiatach,
piękne to były dni.

Słońce świeciło jasno,
wiatr muskał nas po twarzy,
słuchałam szumu morza
biegając boso po plaży.

Ptaki śpiewały w ogrodzie,
gdy piłam poranną kawę,
żaby dawały koncert
wieczorami nad stawem.

I przyszedł taki moment,
gdy powiedziałeś mi,
że pójdziesz inną drogą,
a ja mam zamknąć drzwi.

Zamknęłam drzwi i serce
i wyrzuciłam klucz,
nie spotkam ciebie więcej,
na zawsze żegnaj już.

z zamkniętymi oczami
pobijane słowa
tulą się jeszcze do ścian
milcząc aż proszą
by je nazwać
choćby od środka
czekaniem

koniec to taki zakręt
na którym każdy jest sam

można zwątpić w siebie
i trwać
serce udźwignie wszystko
kamień od grobu
i krzyż
przecież jest silniejsze od ramion