Zeszyt Wiersze wybrane , Poleńka

A teraz nagle odejść stąd muszę,
Nieznaną mi ścieżką w daleki świat.
Zostawiam tobie wątłe swe ciało
I miłości na nim odciśnięty ślad.

Odchodzę tam, gdzie wichry i burze,
A może słońce, jak żółty liść.
Lecz, co by nie było za tą zasłoną,
Wiedz, mój najdroższy, że muszę iść.

Słyszysz, jak deszcz po rynnie skacze?
To dzwony aniołów wzywają mnie.
Jeno echo twych słów powtarza ciągle
-jeszcze nie, jeszcze nie, jeszcze nie...

Dedykuję: Śmierci, co Panią życia jest

zaszczebiocze miłość w sercu
i myślisz, że to wystarczy
bzdura
żyj - miłując,
bo w przeciwnym razie - życia ci zabraknie
...

to minie

zasną
obudzą się słońca
kasztany obrodzą dziećmi

czasem wygładzą krawędzie
i w ścieżki nowe
lżej będzie

płakać

Klamka zapadła.
A on puka.

Puk. Puk.

Kto tam? Szczelnie zamknięte?

Zza drzwi odezwał się cichy głos.

Nie wchodź. Chronie ciszę.

Siebie.

pachnie jesienią

znów w długie
jasne zimne warkocze
kropla się z kroplą w niebie zaplata
za drzwiami chciwie na cytrynowe herbat ramiona
armia zmarzniętych wieczorów czeka

nie
nie narzekam
patrzę zdumiona jak po chodniku tańczą
żałośnie

rdzawe dowody istnienia lata

Zegar rozmywa się w czasie
pełen nieścisłości

Niespójny obraz rzeczywistości
odbija się w twoich oczach

Moje są dziś pełne łez...

ten sam kłopot od lat
znowu zapodziałem buty
w czarnym kolorze
niecierpliwie szukam w zakamarkach
muzeum poukładanych eksperymentów
nie martwi mnie fakt braku
problem polega na ukazaniu się
ludziom w skarpetach albo
nie daj Bóg z gołymi stopami
obnażony na czas przejścia
mogę utracić całą tajemniczość
skrytych w kuferku
drogocennych dziewiczości
niewinność jest bowiem
moją przepustką do potem
------------------------------------------------------
Wrocław; 1 września 2013