Zeszyt wiersze, Ignotus

Kim jestem…
Człowiekiem?
Przeminę hulaszczo
Z posiwiałym wiekiem

Czym jestem?
Ciałem…krwią…
Ze skrobi i białka
Z energii – myślą złą?

Kimże, czym
Cierpieniem?
Gdy ciało odejdzie
Nie w skałę się zmienię…

Ani myśl
Ani krew…
Ja jestem działaniem
I tylko to po mnie

Pomnikiem zostanie…

Chodź, bądźmy szczęśliwsi od mrówek,
całujmy swoje czułki przez słoneczne okulary.
Nie szczędźmy sobie miłych słówek,
bo tak nam dobrze, do pary.

Idź, mrówki patrzą na nas szyderczo.
Przez ciemne okulary widzę kontrast.
Oszczędzam słowa, brzmią awanturniczo.
Bo tak nam dobrze, bez nas.