Zeszyt WIERSZE KRÓLICZKÓW, Ernest Kawin

Urodziłaś w płaczu, bólu
owinęłaś w coś, matulu
och, jak palce Cię bolały
gdy w lesie grób mi kopały

We mchu, pod brzózką maleńką
wybrałaś mi miejsce, mateńko
gdy urośnie, jej konary
czule będą utulały

Stawiasz świeczkę na mogile
przy obcej przystaniesz chwilę
i miotając się w rozpaczy
jesteś ze mną, choć inaczej...

odeszły świętości
chwalone
poniżone
ból pozostał

i pamięć

niepotrzebnie

Pierwsze ptaki swe trele
głoszą
nieśmiało jeszcze sarny
zgrabne głowy wznoszą.

Świerszcze po nocy pracowitej
cichną umęczone
skrzydełka do snu składają
roztańczone...

Rześkie powietrze owiewa
rozbudzone twarze
babim latem oplata
pracowite owady swata.

Otwieram płuca szeroko
i wdycham ten poranek
z góry spływa złoto
powoli świt nastaje

Wiatr podgrzybkiem już zapachniał
Szaleństwem, nęci, jesieni
Zabrać z sobą w sen tę chwilę
Która w czerwień świat zamieni.

Kres to lata - okamgnienia
Jabłka, astry i kłos złoty
Trwają na skraju zwątpienia
Utkane w nadziei sploty.

Babie lato, świerszczy granie
Tęczy barwa, perły rosy
Rześkie, późne dziś świtanie
Choć słowików jeszcze głosy.

Dni, miesiące, lata
Marzeniami usłane
Godziny cichym płaczem,
Goryczą utkane
Minuty szczęściem,
Sekundy, na lepsze, wiarą…
Zła rzeczy kolejność?
Cóż za to być może karą?
Życie stratą obsiałam
Takiż i plon dziś zebrałam,
Więc gdy promyk z nieba
Biegnę na oślep, ciepła mi trzeba…

podziwiałam
i zostawiłam...coś
wczoraj...
jutro
nieznane
nieświadome i kochane
przewidywane?
niepojęte jutro jest
wczoraj
w ramionach przeszłości
pozostawić
wszystkie sny i lęki
jak latawce z wiatrem
wniknę jasnym spojrzeniem
przed siebie
tam gdzie słońce i dzień
mgłę nocy okryję
kotarą z twoich ust
czy będzie ciepła
w ramion splocie
czy kosmicznym lodem ziejąca
pozostawię za sobą wczoraj
idę w jutro...
wciąż sama?

Po ścianie już pełznie
Płaszczy na dywanie
Łapczywie czas liże
Żre, nim świt nastanie.

Łyka z pożądaniem
Co zgarnąć podołał
Oplata mackami
Sieje mrok dokoła.

Drży serce…drży dusza
Coraz większe cienie
Wkrótce w same oczy
Cała się zamienię.

Teraz z przerażeniem
Zamykam się w ciszy
Jestem jedną gałką
O wielkiej źrenicy.

Znów pęka mi serce
Cała krew odpływa
Gdy tak w moim mózgu
Strach ściany rozrywa…

Upadamy w wonny szelest
złota, miedzi i czerwieni
pośród puchu i zapachu
jesiennych liści płomieni

Cały świat dziś przesiąknięty
drgającym powietrzem, słońcem
miękkiej ziemi aromatem
kolejnego lata końcem

Pożąda już całe ciało
jedwabiu twoich dłoni
szaleństwo zmysły omotało
sięga od kolan ku skroni

W koło pożar rozpętany
wszędzie wirują płomienie
w złocie, miedzi i czerwieni
wraz z tobą idzie spełnienie

Jesteś! - ulga niesłychana
pocieszasz panią i pana
dajesz spokój, odpuszczenie
radość, duszy ośmielenie

Kołyszesz w swoich ramionach
tak mi dobrze, niechaj skonam
nieświadomość bytu, mienia
tyś boginią...pocieszenia?

I choć rzucasz na kolana
zniewalasz mnie już od rana
i do nocy nie odstajesz
obłęd mi w prezencie dajesz

Ja już nie chcę, ja nie mogę
ty wskazujesz mi wciąż drogę
chcę człowiekiem przecież być
o bogini! Pozwól żyć......

Przyjacielowi - cierpię razem z nim

Dęby i brzozy nie rosną przy sobie
Dęby i brzozy inne liście mają
Dębie, mocne drzewa są przy tobie
Brzozo, siwe krzewy także trwają
I godzina jedna starczy
By mocne złamać drzewa
Nie każda burza gdy warczy
Pioruny w koło rozsiewa
Groźne zawsze to zjawisko
Lecz jak piękne jest na niebie
Głośne i zabójcze gdy jest blisko
Gdy odległe nie dotknie ciebie
Więc się nie smuć już kochanie
Dębie mocny, siwa brzozo
Czas was kochać nie przestaje
Gdy z Piorunem w dal odchodzą

weselne dzwony
jęczą na rozstajach
dalej drogi
biegną samotnie
nie ma już
barwnej poezji
ten rozdział
prozą pisany

szary epilog

2014

Mała siostro biała
dzieckiem jesteś jeszcze
na skałę się wdrapałaś,
deszczu niebo poskąpiło.
Wkrótce swe życie wiatrom
w ofierze oddałaś...
Maleńki pień
drobniutkie listki,
jeszcze nie całkiem
życiem pozieleniały.
A już sok złocisty
wyschnięty cały...
Nad przepaścią
korona twoja zwieszona,
żadna żalu łza
z twych oczu nie utoczona.
Bezlitośnie dziś słońcem
i skałą wysuszona...
A obok buk mizerny,
twój, brzozo, druh wierny
taki nieba akt miłosierny.
Chciał być przy tobie do końca
a pierwszy skonał
w promieniach słońca...
Piekiełkiem skałę nazwano,
dobrą jej nazwę nadano,
bo twarda i nie ma litości
i nic w niej miękkości.
Nie zaznasz w Piekle cienia
nie masz tu, brzozo, spełnienia...