Zeszyt Wiersze., dygotka

Dusza stęskniona
Do nieba bram wciąż puka
Otwarcia czeka

życie tuli mrozem
przytuloną do dna
diamentową małą skałę

a wnętrze skruszone
i kropli już brak
że bezcelowo trwa

w odbarwionym dziś

Nie chce spać,
Nie chce zasnąć,
Chce stać obok jako Twój Aniołek,
Słysząc każdy Twego serca dźwięk,
Słuchać i Twym oddechem się delektować,
Patrzyć i w Twym widoku zasmakować,
Czuć Nasze uczucia i Twą skroń ucałować,
Siedząc swoje żale wypłakać,
Leżąc swoją miłość z ukrycia ukazać.
By usłyszeć Twe w mym serduszko,
Aniołek jest w stanie oddać wszytko,
Który kocha i obiecuje,
Że żaden kolec już nie ukłuje,
Że na miłości się tylko zyskuje.
Anioł w to przez Ciebie uwierzył,
I kolory tęczy zmierzył,
By to szczęście co zyskali,
Widoczne nawet z oddali,
Trwało wiecznie i blask szczęścia oświetlił drogę,
By nie potknąć się o własną nogę.
By iść w blasku tych kolorów....

I Aniołkowi brakło słów,
Aby tworząc opisać,
Co za tą miłość chciałby dać.

Coś ucichło,
coś umarło
beznamiętnie.

Coś utkwiło,
coś bolało
beznadziejnie.

Coś raz,
nawet dwa
z rozmachem do kilku.

Coś mądrze,
z prawdą
głupią jak Ja.
Za dnia,
o świcie
tuż przed nocą.

Coś w dwójkę
z pomocą jednego
dla wszystkich.

Coś pochowałam
na szczycie serca,
na jednej z gór duszy
najwyższym punkcie pamięci.

Jestem wiedźmą, czarownicą.
Moje oczy cię zachwycą,
Bo w nich blask, czar niepojęty,
W mym spojrzeniu jest zaklęty.
Są atutem mojej mocy,
Raz w nie spojrzysz, nie śpisz w nocy.
A jak spojrzysz bladym świtem
Żyjesz cały dzień zachwytem,
Patrzysz z ciągłym uwielbieniem,
Rzucam czary mym spojrzeniem…

Kto następny? Jeszcze nie wiem.

Nie rzucaj przede mną,
monet bez wartości
Nie rozsypuj uczuć,
jak dzieciom cukierki.
Nie buduj świata,
tylko z zewnątrz mocnego.
Gdzie we wnętrzu schowałeś- niestabilność kart.
Nie rozpalaj w kominku, chłodnego już ognia.
I ten fotel bujany,
bujanego ja.
Nie rozsypuj uczuć,
jak dzieciom cukierki...

Kiedyś - pełni sprzeczności,
innych poglądów, nienawiści i kłamstwa.
Dziś - nie wiemy co robią,
pustka w głowie, jedynie wspomnienia.
Książki autobiograficzne,
gwiazdki w nawiasach kwadratowych.
Może spoglądają na mnie,
na ciebie.
Może mówią: 'nie tego się spodziewaliśmy'.
Z dnia na dzień ,coraz mniej o nich pamięta.
Może to na tym polega.
Oni zniknęli - nas też to czeka.

Weronika G.

A wszystko będzie tak jak na czarno-białej fotografii
Muzyka zbyt cicha, by ją dosłyszeć
Pocałunki zbyt oschłe, by je poczuć
Słowo "kocham" zbyt niedbałe, by można uwierzyć...

jesienne tęsknoty
ciepłym przechodzonym już
swetrem
pachną
wychodzą z kryjówek
przytulnie
szukając zaułku
koloru wrzosu z wanilią

chilijskim winem
smakują mnie
smugami cielistymi

bo karminowa ja
za rękę z emocjami
chcę