Zeszyt Wiersze, obito

uczyliśmy się na pamięć pospiesznie
i bezbronnie
w ciszy i nieśmiałości
swoich łez i oddechów
po raz pierwszy

chwytaliśmy ogień
jakby miał być wieczny

pomiędzy nami było wiele rozpaczy
wtedy kiedy tak bardzo
nie chcieliśmy się stracić

Twoje spojrzenie było czymś więcej
nagle jaśniało gwiazdami

świat w jednym momencie
spadał... z nami
ku nam

płonęłam
pragnęłam wieczności

każdy pocałunek
składany z czcią

w swoim smutku końca
szeptem
czułością

wszystko zaczynało się od nowa.

Nikt tak mnie nie kochał, jak Ty

kiedyś odejde przecież wiesz
że bez ciebie, nie szkodzi
kolorów ze sobą nie zabiorę

tylko serce posiwiale czasem
cichym westchnieniem zegarów
o jedna smierc za wczesnie

lubię być

tak
niedoskonała

w nadmiarze życia

obrazem bez ściany

rzeźbą bez istnienia

mrokiem na twarzy

brwi uniesieniem

nie mówię
nie
mówisz

mój śmiech
rozbierasz

twoje

kocham

wystarczy...

Bardzo proszę na początku o szczerą ocenę lub komentarz. To jest dla mnie najważniejsze ,ponieważ chce sprawdzić swoje możliwości i zobaczyć czy mam talent ,jak mówią mi nie które osób lub go nie mam wcale.

Nieznajomi

Delikatna ,maluteńka
Dziewczyneczka tutaj stoi
Bojaźliwa ,słabiuteńka
Pragnie by ją ktoś ochronił

Twardo stoisz ,zrozum w końcu
Kochać już potrafisz szczerze
Zadbaj proszę o jej serce
by się już nie bało wiecej

Maluteńka ,delikatna
potrzebuje siły twojej
Słabiuteńka ,bojaźliwa
spójrz w końcu na nią
Proszę.

Ty masz siłę ,ona magię
by ochronić to co ważne
Na dnie serca jej małego
odnajdź klucz do siebie samego

Bojaźliwa ,słabiuteńka
Patrzy prosto w serce twoje
Delikatna ,maluteńka
Chyba się od dziś nie boi

Znów wracam bez Ciebie
Bez Twojej dłoni w mojej
Smaku Twoich ust
całowanych w deszczu
Powieki pochylam zmeczone
po dniu całym
By Cię ujrzeć we śnie
Budzisz mnie o poranku
Karmisz nadzieją
Bym zatęsknił za Tobą
by znów moknąć bez Ciebie.

Chodź
No chodź ...
Wpleć się we mnie
Wiruj i skraplaj się
Czarnym biczem
Mych łanów
Smagam ramiona twe
Omiataj mną klepisko
Twych stóp

Uniesienie czuję
Skałę u mych ud
Rosą swej piersi
Głaszczesz szczyty me
Wiruj ...
Wiruj ze mną jeszcze
Orkan oddechu twego
Wznieca pożogę łona mego...

Kołysz biodra me
Jeszcze chwil parę
A zatopię cię w rosie
Do ściany wbiję
Barki obezwładnię
Cięciwą sprężystą
Szyję owładnę
Czujesz? !!!!

Za kroplą idź
Róży mej
Granit uniesienia twego
Szkarłatem...
Nabrzmiałych płatków ust
Cię ...ogarnę

Szeptem motyla muskając
Jestestwa twego szczyty
Nektar chłonąć będę
I to ... spojenie
Pod granatami eksplozji
Ooo ...
Słodyczy uniesienia
Wezuwiuszu mój

Teraz!
Teraz !!!

ubrana w suknię fantazji
utkaną z Twoich czułych myśli
zatańczę dziś dla Ciebie...

pragnienie Twe rozkołyszę
dźwiękami zmysłów
biodrami wtulonymi bezwiednie...

w uniesienie Cię wprowadzę
krokami namiętnych pocałunków
błądząc po drodze ciała...

rozkoszy naszej melodię
baletem dłoni roztańczę
zaklinając czas...

...by fala tanecznej ekstazy...
...całą wieczność trwała...

Do niedawna mieliśmy wspólne marzenia,
teraz muszę nauczyć się marzyć sama.
Nie będzie już tych dwojga brązowych oczu,
których spojrzenie zawsze przynosiło mi spokój,
ani delikatnej dłoni tak zachłannie szukającej mojej.
Powolutku wspinałam się schodami do twojego serca,
pocichutku na palcach, by nie spłoszyć ptaków nadziei.
A Ty dokonałeś tego zaledwie jednym mrugnięciem
w niewłaściwym miejscu i czasie.
Tak niewiele było trzeba…
żeby tamta ławka kojarzyła się zawsze
z tajemnicą naszego pierwszego pocałunku,
tamta łąka z naszymi bosymi stopami o poranku,
tamta piosenka z melodią graną specjalnie dla nas
i słowami szeptanymi do ucha.
Ale często tak niewiele trzeba,
a kochać… wcale nie jest tak łatwo powiedzieć.

Nie marzę o kluczu do wiedzy świata,
Obojętne mi są insygnia władzy,
Nie chcę dorównać Odyseuszowi sprytem,
Nie pragnę skarbów Ilionu.
Pytasz, czego się domagam?
Chcę zachłysnąć się szczęściem!
Upić wolnością,
Odurzyć kakofonią śmiechów i radości.

Pragnę uporządkować konstelacje,
Odetchnąć głęboko ze świadomością,
że oto chodzę po wodzie zamiast w niej tonąć!
Spojrzeć w oczy światu
i wypowiedzieć głośno swoje imię,
by zabrzmiało czystym i donośnym głosem w uszach wszystkich, którzy we mnie nie wierzyli.
By zamiast Pionkiem, być Królową w tej rozgrywce.

chciałam
zasnąć
zamknąć oczy
myśli ubrać w zapomnienie
ciało w błękit przeistoczyć
ponad ziemią się unosić

chciałam
milczeć
i nie słuchać
słowom wszelki sens odebrać
zaczarować światło nocy tak
by ciemność była srebrna

chciałam
odejść
i nie wracać
nie oddychać tym, co boli
między niebem a tęsknotą
odkryć ciszę, która koi

Prawdziwa miłość
Zawsze będzie w nas
Nie zatrze jej czas
Nie zabije tęsknota
Serca nie omota inna twarz…
_____________

Dedykowane

Pod gasnącymi latarniami wiśni
Zrywałam
Pocałunki czerwone
Ustami rozgniatałam
Przeszłość
Z miąższu piersi
Sok kapał
Na uda rozchylone zielenią