Zeszyt wiersze, Swietka

Mną się nie przejmuj,
będę czekała.
Może smutna,
zapłakana,
ale będę...

Ciepłym powiewem wiatru,
otulam Twoje ciało ,
serce na sekunde
bić jakby przestało.

Zamarło w tęsknocie
i w żalu pozostawione,
ciągłą ucieczką
zapomienia zmęczone.

Pragnienie moje
z Tobą jest związane,
szczęście i radość
z bólem powiązane.

Kochać i cierpieć
o to przeznaczenie,
jedno z drugim
ma tu połączenie.

Choć miłość boli ,
kochać nie przestane
i na zawsze z Tobą
już tu pozostane.

Ja w magii życia rozplatam ścieżki kręte
Do podziemi świata, gdzie setki mrocznych marzeń
Podaj mi dłoń a wszystkie Ci pokażę
Poznasz to, co zwykle nie pojęte

W obliczu Stwórcy czekać na Ciebie będę
Ubrany w czerń Ty przyjdziesz do mnie w bieli
Pragnienia duszy umysł w życie wcieli
Po hucznej nocy mówiąc obcym akcentem

Powstając z martwych, na Szczęście patrzeć będę
Nie czując nic, prócz nadmiaru bicia serca
Iść tą drogą z Tobą, która nigdy nie skręca
Przenosić góry po to byś czuła się pewnie

W wieczór gorący, przed ciałem Twym uklęknę
Otworzysz siebie, gładząc mnie po twarzy
To o czym marzyliśmy, teraz się wydarzy
Namiętność chwili podkreślisz cichym jękiem

We mgle północy, będę pieścił Twoje serce
Całym sobą sprowadzę Cię do stanu błogości
Odsłaniać z Tobą chcę sfery intymności
Każdej nocy z Tobą pragnąc coraz więcej.

Proszę tylko o powód, bym zrobił to co powinienem
Jedno Twoje słowo, wystarcza nawet spojrzenie
Dla Ciebie z punktu podparcia, podniosę ziemię
Z wycieńczenia umrzeć, przy Tobie jedynej, jednej

Daj powód mi proszę, tak jak dajesz mi siłę
Bym z marzeń zszedł na grunt choć na chwilę
Odrzucić chcę błędne poglądy, którymi się karmiłem
Będę Twoim światem, który dzięki Miłości żyje

Nie muszę mieć powodu, uwielbienie moje zawsze
Towarzyszyć będzie Tobie gdy obudzisz się, gdy zaśniesz
Nie odzwierciedlą uczucia złote krążki zdobiące palce
Płomień mych uczuć rośnie w czasie gdy u innych gaśnie.

Mój sąsiad
ma dwa psy
i wiecznie pusty gar
do którego ciekną łzy

Rentę lokuje w aptece
bo tak życie dyktuje
podroby przecenione je
i chleb szansy drugiej

Widziałem go wczoraj
na spacerze
rząd przeklinał i stał sterany
poczęstowałem go landrynką
którą ssał jak raj obiecany...

Przyjdę do Ciebie nocą
ubrana...tylko w marzenia,
pożądanie otulę szalem nadziei,
by płomień miłości nigdy nie zgasł.

Przyjdę do Ciebie nocą,
rozświetloną duszę blaskiem gwiazd
w dłoniach Ci przyniosę.
Tak pięknie jak kwiat jednej nocy
rozkwitnę w Twoich ramionach.

Przyjdę do Ciebie nocą
i na zawsze już twoim światłem
zostanę.

Julka.

Nie potrafię kochać
bo mnie nie nauczyli
zajęci swoimi sprawami
w wiecznie deszczowe dni…
Nie potrafię kochać
bo gdy miłość pukała
w wieczór wigilijny do drzwi
ja marzłem na ulicy
i nie zauważyła mnie skulonego…
Nie potrafię kochać…
ale chcę ci dać to, czego ja
nie miałem…
Chcę ci dać bicie serca
byś w chwilach zwątpienia
mogła się do niego przytulić
i usłyszeć…że będzie dobrze…
Chcę ci dać drewnianą chatę
z bocianim gniazdem
i chronić cię w niej
przed złymi ludźmi…
Chcę ci dać siebie samego
i całym sercem być blisko ciebie
na dobre i złe…
mimo, że nie potrafię kochać…

Wiem, że twarz Ci bladnie jak Twoje czarnowidztwo
Przepowiednie w które nie wierzę ja, nie wiedzą inni
O problemach jakie dotykały Ciebie tutaj zawsze
Nie masz pojęcia, brak wiedzy, brak poczucia winy

Dziś jak Syzyf, jak Ikar ponosisz karę za brawurę
Samotny mimo wszystkich Twych ludzi koleżeńskich
Klęcząc na dnie piekła podczas gdy ja nad Tobą stoję
W oczach płoniesz, malejesz w oczach, coraz mniej męski

Myśl topnieje, jedna za drugą w umysłach
Trauma z bolesnych czasów, wszelka samotność
Zgasł płomień, zgasłeś Ty na zawsze, wreszcie
Mając świat pełen goryczy daleko za sobą.

Zbyt dumne Twe serce, by z bólu wrzeszczeć, krzyczeć
Dumne? Czy zranione? Odpowiedz sobie sama
Odrzucona miłość sprawiła ten zator
Którego nie przetkam, choć bardzo chcę i się staram

Złość kipiąca co powłoką niestaranną
Nie pozwala kochać i nie pozwala czuć
Ramiona otwarte tylko czekają na Ciebie
Wiem, że sercem chcesz bardzo być szczęśliwa znów

Chcę Ci dać czego nie miałaś, uczucia i zaufanie
Pewność i oparcie, niezawodność wszelką
Sprawić by Twój świat znów nabrał kolorów
Naprawić co zepsute, co boryka się z usterką

Neutralnie patrzę w Twoją stronę w przedzie
Widzą Cię na wylot, powiem o Tobie więcej
Niż Ty sama możesz, czytam z Ciebie jak z kartki
Oddaj się więc chwili, żyj jak dyktuje serce.

Jakże szczęściem pijana,
Może opętana nieco,
Jakbyś nieba uchylił,
Ujrzał mą naturę kobiecą.

Jakbyś nagle zobaczył,
Co przez lata skrywałam,
Czego okiem nie widać,
Trzeba zajrzeć wgłąb ciała.

Włosy jakieś w nieładzie,
Choć je spięłam dopiero.
Widzisz błyski w mych oczach
I naturę ich szczerą...

Świat w koronkach, jedwabiach
Kusi, wabi i nęci.
Chwili smutku i gniewu
Trzeba wytrzeć z pamięci.

Jakże szczęściem pijana,
Może i szalona nieco,
Jakbyś sekret mój odkrył,
Mą naturę kobiecą...

/Joanna/

Nie zdążyłem,
nie wypowiedziałem,
wiem co straciłem,
to Ciebie kochać miałem.
Dlaczegóż moje serce zimne
nie dostrzegło w porę,
że jesteś mi tak bliska,
że znaczysz dla mnie wszystko,
dlaczego dobry Boże
zamknąłeś moje słowa,
dziś krwią broczy me serce,
Do Ciebie tęsknię, Ciebie pragnę
niczego więcej .