Zeszyt wiersze, Zadyma M

Na samotność skazaliśmy się sami,
śmiercią ukarało nas życie,
choć to nie ten czas,
wciąż gdzieś uciekamy.

Obsadzeni we własnych rolach
gramy przedstawienie dla życia
choć to nie my,
nie jesteśmy na to przygotowani.

Zaśpiewaliśmy niewinności kołysankę,
usnęliśmy wśród obojętności,
choć coś zgasło w nas,
drogę oświetlili nam inni.

W sercu wyryliśmy melodię,
miłości pokochaliśmy głos,
choć gdzieś odnaleźliśmy siebie
to tutaj jest nasz dom.

pod skórą głęboko chowam
to czego wypowiedzieć nie zdołam
bo czas za szybki
bo trudne słowa
nadziei niedobitki
bo obolała głowa...
ja jestem sobą i
nie żałuję błędnych chwil
mimo marzeń co teraz w pył
zmienione... Jam jestem spóźnionym,

bolesne tak długo jak pamięć trwa
nie chcesz a kręci łza
niespełniona
zostawia w sercach ślad

wiesz szczęściem jest kochać
wtedy w ramionach calutki świat
jak kwiat cudnie pachnie
do ciebie też przyjdzie

czekaj cierpliwie
coraz bliżej

Krystyna Sz. 01.11.2014r.

Możemy się mijać
bez przerwy dopóki
nie poczuję na sobie
jednego ze spojrzeń

Rozbierający duszę
gdzie dopiero wtedy
doznam przebudzenia
z wieloletniego letargu

Nie będziesz musiał
uciekać do banałów
kiedy sama zapragnę
stać się kimś więcej...

06.11.2014

Musimy się znaleźć w blasku płomieni,
Idziemy za marzeniami - nic tego nie zmieni.
Gdy spośród słów kłamstw, i szarości cieni,
Wyrasta roślina, z małego ziarnka nadziei.

Myśli po głowie suną jak puch po smole
Wiekiem i czasem topieniem popychane,
Podobne tworzeniu skamielin odciskane
Nie dłonie pianisty lecz kopyta bawole

Jak płonące tankowce ryjące w lodowcu
Swym gorejącym i skrzącym szelestem
Zanurzając w bieli, rezonując gestem
Nie ogonem a dymem i ciszą w grobowcu

Muzyką przestrzeni zmarłym dostępnej
Milczacego bezradnością Orfeusza posępnej
Nad rezonansem czernią ziejących oczodołów

Nie do pustki lecz śmiertelnej nicości
Wpatrzonych w siebie czarnych dziur zespołów
Lśniących w czaszek doskonałości.

Bądź delikatny
Niczym muśnięcie skrzydeł Motyla

Ogrzej Moje zmysły
nadaj im kolor Miłości

Pieść Mnie słowem
rozkoszuj się mną

Opuszkami palców
wyznacz na mym Ciele

Drogę rozkoszy
Arcydzieło Swojego Życia

Scalmy się ze Sobą
Zatraćmy w Sobie ...

Kochanemu ...N .ღ

20.09.2014
Malusia_035

Jeżeli już używasz mojego wiersza podaj autora :) pozdrawiam i dziękuje za uwagę ! :)

Poprosiłam anioła
By pod skrzydła mnie schronił
Żeby czuwał nade mną
Od złych myśli wybronił

Niechaj w swej anielskości
Pieczę trzyma nade mną
Jasnym światłem będzie
I rozproszy złą ciemność

Niech do snu ukołysze
W miękkiej piór swojej bieli
By nikt ze snu błogiego
Zbudzić mnie nie ośmielił

Zasnę wtedy cichutko
Słodkim snem tak spokojna
Anioł będzie mi szeptał
Jesteś teraz już wolna.

Uwolniony z pancerza nieświadomych
oporów kosztujesz płaskie, trywialne szczęście
śmiejesz się szepcząc zaklęcia
i długimi palcami roztrząsasz moje ciało
jakby miłość była tylko stanem osłupienia
zaplątany we własnych wątkach kochasz
to wiem, może jeszcze nie potrafisz
inaczej

dodałaś mi skrzydeł
nim przepaść się skończyła
nie dałaś odejść
mimo mych pragnień złych
tak mocno kazałaś mi uwierzyć

że jest ten następny dzień

drogę donikąd
uzbroiłaś w drogowskazy
kamienne stopnie
przekształciłaś w schody gładkie
nigdy nie widziałem
tak błękitnego nieba

gdy ty kazałaś mi spojrzeć nań

dałaś mi to wszystko
by odejść

na zawsze

w strudze grzechu klęczę panie
w dłoniach trzymam wzrok upadły
myśli moje wykrzyczane
jak śnieg kryją sen wybladły

w deszczu łaski klęczę nagi
w tobie grzechów ukojenia
na swych barkach niosę ciężar
od lat nie do uniesienia

wybacz że cię budzę w nocy
takich jak ja jest miliony
ale w czyje patrzyć oczy
gdym stracony

nie mam wiele grzechów panie
może proszę pod złym znakiem
mój największy grzech to taki
żem urodził się biedakiem