Zeszyt hmm, Tadko

nie myśl usiądź proszę zaniechaj bo boli słowo
urwane unoszą się skupione jak prawo
dalekie sobie inne zbijają się w całość
szukają pary w czasie co niesie przyszłość

spowiedź twoich wspomnień skrywasz w utracie myśli
zatracasz bieg dzisiejszy zawieś to boli
po nocy spocone ciało obmyj od łez soli
odwrócisz głowę i nie dojrzysz pleców niedoli...

Może dobrze, że zdecydowałam się na tą samotnosć. Każdy, kto pisał umierał w ten sposób. Z samotnosci. Ale chyba nigdy ta samotnosć nie była ich wyborem. Owszem, nie wątpię, iż zamykali się w swoich kontach i tworzyli, ale chyba nigdy nie był to ich wymuszony na własnym sobie wybór.
Dla mnie jest to doswiadczenie, które mam nadzieję mnie nie zmieni. Choć ciężko jest dojsć do analizy efektu przed zakończeniem próby. Dopuszczalną ewentualnoscią jest jedynie przypuszczenie. Moim jest złudzenie. Złudzenie, że może kiedy ta samotnosć się skończy maksymalnie docenię wszystko co mam.
Siedząc i mysląc wciąż powtarzam sobie:"przetrwam, dam radę. Mimo, że boję się łez, bo przecież to one zawsze najbardziej niszczą.

Czy jestem
kartki papieru sklejone?
zapisane od środka
któż mnie rozerwie
nim atramentem myśli swych utonę?

A może...
może jestem książka otwarta
której nikt nie odważył się
lub przeczytać nie chciał
pozornie w zamknięciu swym zaparta?

Jestem pergamin
pustką zmoczony
- rozmazane hieroglify
w palenisko ciśnięty
nieskończenie płonę

Mówię podkreślając słowa
obrazowego przekazu
zero zero zero i od nowa
Numer jeden nie od razu

W ludzkich oczach taki film:
duże konto bez wartości...
Póki ona nie jest z Nim
nie doczeka się świetności

Samotna kobieta
ludziom bez obycia
kojarzy się z dietą
czeku bez pokrycia