Zeszyt WIERSZE, solin

Był zagubiony, zniszczony psychicznie i duchowo
Był człowiekiem przegranym , ale mającym serce
Zapukał w drzwi i czekał, czekał na człowieka
Który mu je otworzy, który jest lepszy od niego
Nie spodziewał się kogo zobaczy...
Zobaczył samego siebie w latach dzieciństwa
Zrozumiał swój błąd, chciałby cofnąć czas ale nie mógł
Tęsknił za tym wesołym chłopcem, nie wiedzącym co to problemy
Zrozumiał że już się nie podniesie
Zatrzasnął drzwi i zakończył życie
Czując wiatr we włosach i wolność od problemów
Zrzucając się w przepaść

Jakże bym chciał wtopić się w ciszę
i widmo zaszłości za sobą zostawić…
Jednak, za dobrze jeszcze ból słyszę
Bym, już urazy mógł ułaskawić…

Wstecz myślą patrząc tylko zgiełk widzę
Czułość się kryje pośród zła odmętów…
Na zawrót sił nie mam, albo się wstydzę
a może dosyć już mam ciągłych zakrętów.

Od jawy już szczerze wolę to, co się śni
Wiec tęskno czekam, do chwili aż zasnę
Może coś tam się jeszcze gdzieś tli
Ale cóż z tego… kiedy ja gasnę…

jak
nocny
m o t y l
naiwna i głupia
do Ciebie jak do ognia
...
z popiołu drugi raz nie wzlecę .

Ocieram
Wodospady gorzkich łez
Czując smak cierpienia
Ocieram
Wodospady gorzkich łez
Topiąc sens istnienia

nie martw się kiedy odejdę
doświadczenia które dzięki tobie nabyłam
zabiorę ze sobą
w zaciśniętej dłoni nieść będę

przez całą drogę do wieczności

kiedy odejdę nic się nie zmieni
prócz kilku liter wyrytych w granicie
i płatków tańczących wiatrem

będę powietrzem między pierwszym
a ostatnim słowem

jakoś mało ciebie w tobie
daj znak życia
bo utonę
bez ciebie,
obudź się
bo jutro już może nie być mnie
znajdę sie obok ciebie, gdzieś na dnie
będziemy blisko
lecz po co nam to
to i tak będzie
tylko
dno

Znów sprawił że przez chwilę poczułam się szczęśliwa,
Rozpalił wcześniej już przygasłe uczucie,
I zniknął w mrokach nocy,
Zostawiając mnie bijącą się z myślami,
Zakazana miłość, która nigdy nie powinna się narodzić
Ja i on,
On i ja,
niekończąca się opowieść...

Są takie wieczory w których otchłań mógłbym się skryć
zamienić ciężar dnia na ulgę pamiętać że mogę żyć
kochać i nienawidzić z tęsknoty i miłości pić
nie szukać światła cieszyć się chwilą
być tutaj sobą z moją miłą
wyć do księżyca
kochać być
żyć

I wiem, już na pewno,
to Ty.
Ciebie w snach o przyszłości widziałam,
jak kładłeś mnie spaś.
Na dobranoc całowałeś czule,
kocem okrywałeś chłodne ciało.
Rankiem patrzyłeś…
czekałeś, aż oczy otworzę,
zobaczę, że jesteś…
Każdego dnia.
Już zawsze.
Dzień malujesz barwami szczęścia,
Farbą niezmywalną.
Każdy kolejny dzień
starasz się, by był lepszy.
Dla Ciebie liczę się tylko ja.
Moje szczęście.
Jesteś.
O kimś takim jak Ty
Nawet nie marzyłam..
Dajesz mi więcej niż potrzebuję.
Ode mnie nie chcesz niczego.
Wystarczy, bym była
Dla Ciebie.
Do końca.

Spróbuj sobie wyobrazić,
że mnie nigdy Tu nie było.
Wśród traw polnych,
w szumie lasów.

Byłam marą w Twoim życia śnie,
epizodem już u kresu.

Zapamiętaj smak mych ust,
zapach skóry,
muśnięcie włosów
targanych przez wiatr o Twą buzię.

Sylwetka ma już przezroczysta,
tylko czerwień ust widoczna.

Z każdym tchnienie
brak mi duszy,
tak bezbarwnej, marnej
na pozór nic nie znaczącej.

Zatrzymaj zegar na dziesiątej,
zostaw przy nim róże suchą.

Tańczę już ze Śmiercią.
Jej sylwetka tak przyciąga,
a jak zachęca do tańca,
ostatniego na tej ziemii.

Ale wszyscy wyobraźcie sobie,
że mnie nigdy Tu nie było.