Zeszyt wiersze, zlo282

Kajdany skują moje cię, nie zdołasz się wywinąć,
Bo ja jak ty, z miłości tej, nie chcę marnie zginąć.
Czy kochasz mnie, czy jeszcze nie, pokaże srogi los.
Lecz wołam Cię, czy słyszysz mnie, czy słyszysz ty mój głos?
Nie szukasz mnie, nie pragniesz mnie, to odejdź w siną dal!
Ja miłość swą, jak niepotrzebną rzecz, wbiję na ostry pal.
A jeśli kochasz mnie, to przyjdź, i daj mi jakiś znak,
Przeszukaj każden dom i strych, ale mnie wreszcie znajdź!
Mojemu Przyjacielowi - Sebastianowi poświęcam! Na zawsze wierna tej przyjażni!

dzień dobry panie doktorze!piękny gabinet,
na oknie rolety za oknem morze
lecz ja nie w tej sprawie niestety..
przybiegłem się schować ukryć przed nagonką sławy,
tej brudnej gnidy,tej zazdrosnej czesławy..
i właśnie,panie doktorze bardzo bym prosił
niech pan pomoże bo jak mnie dopadną jej dzikie armie,
to bez wątpienia zginę marnie..
więc się rozglądam,panie doktorze..
gdzie by tu może?..
może jak spiker w telewizorze?
może na półce,między książkami,
w takim tomiku z moimi wierszami;
w wierszu,co go napisałem przed pana drzwiami?:"...
raz na jakiś czas ..tak na kilka chwil ..przez krótki moment ..
jakąś część sekundy ..próbuję myśleć normalnie"
albo na biurku,na zdjęciu,gładko przylepiony do ślicznego uśmiechu pańskiej żony?
a jakbym tak po cichutku,za pozwoleniem pana doktora,jak pająk w sieci [...]

Ma zielone oczy
pachnie miętówkami
szmaragdowym piórem
listy wonne pisze
gdy źrenice gasną
błąka się pod brwiami
lawendowe szepty
wplata w senną ciszę

Sebastianowi Zlo282

samotność to tylko ścieżka
która przebiega przez serce
zaczyna się pierwszym oddechem
nie kończy za powiek bramą

szczęście jak łza niespodzianie
po policzku ucieka

tyle jest nieba w błękicie
ile pomieszczą źrenice
tyle siebie w nas samych
ile inni dostaną

Dotykam słów szklanej tafli
skaleczonymi ustami
przecięte na pół błyskiem niebo
broczy czerwienią księżyca

Nie ma nic więcej pomiędzy
noc przyszła w kapturze ze snami
i gubiąc łez ortoklazy
słońca czas nieodgadniony
bezlitośnie odlicza
3.05.12

Nie tylko w wierszach...

chwytam się cudzych uśmiechów
szukam błękitu w spojrzeniach
z nadzieją że Twój zobaczę
moje dłonie drwią sobie ze mnie
głodne krzyczą nienasyceniem
pustką przeciskającą się przez palce

a ja wciąż smakuję tak samo...

gdy sklejam usta do Twoich ust
w półkrzyku niedokończonym
i gdy szept do szeptu przyzwyczajam
jak przystało zakochanym szaleńcom

wracaj szybko Mój Kochany...

a poznasz smak głodu
nie tylko moich dłoni
bo mieszkasz we mnie na stałe

- nie tylko w wierszach
które spod pióra szeleszczą