Zeszyt warte przeczytania :), bogini

Szczerze mówiąc niespodziewałam się, że dojdę aż do tylu części. Mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec, że jeszcze wena bedzie pchała mnie dalej w tym opowiadaniu.
***

Oddychając przerażająco trudno i szybko, poszłam do kuchni i zrobiłam sobie kakao. Bowiem, kiedyś mnie ono uspokajało. Potem usiadłam na podłodze po turecku pijąc kakao właśnie oraz starając się oddychać w miarę normalnie. To jest chore – pomyślałam. – Moja miłość do niego jest chora. Nie minęło zbyt wiele czasu, a usłyszałam pukanie do drzwi. Bicie mojego serca oczywiście od razu przyśpieszało, czym się nie zdziwiłam. Było to po prostu do przewidzenia. Nie chciałam tego, bo tyle czas przed tym uciekałam. Bardzo powolnymi krokami podeszłam do drzwi, słysząc jeszcze parę razy pukanie. [...]

Na początek przepraszam, że przez tyle czasu nie mogłam się zabrać do dalszej części. Jest krótka, ale postaram się nadrobić w najbliższym czasie. A teraz zapraszam.
***

Kiedy zorientowałam się co robię, postanowiłam się od niego odsunąć. „Nie mogę” – powiedziałam i wyszłam, nie czekając na jego odpowiedź. Kiedy szłam, doszłam do wniosku, że to było nasze ostatnie spotkanie. Od tamtej pory nie spędzałam z nim czasu.

Ten sam
Siedziałam na zimnej, wręcz lodowatej podłodze przy ogromnym stosie książek. Próbowałam ogarnąć zadania domowe, których w tym tygodniu było wyjątkowo dużo. Między porozrzucanymi na podłodze książkami i zeszytami leżało brązowe pudełko, obwiązane błękitną wstążką. Były w nim wszystkie moje wspomnienia, które zdołałam uwiecznić. Każde jedno zdjęcie, każdy jeden, chociażby najmniejszy przedmiot, [...]

Ku drodze zapomnienia
Kolejne popołudnie z paczką. Usiedliśmy na konarach drzew w lesie, do którego mało kto przychodzi i rozmawiamy. Koło mnie siada jeden z chłopaków. Uśmiecha się do mnie i zaczyna rozmowę.
- Co tam? – pyta Emil.
- Jakoś żyję, w sumie jest okej – powiedziałam. – A u Ciebie jak?
- Też nienajgorzej, ale mam problemy z nauką.
- Z czego? Mogłabym Ci pomóc, jeżeli chcesz – zaoferowałam się.
- Matma, jak zwykle – mówiąc to, uśmiechał się. No cóż, nie on jeden ma z tym problemy.
- Jasne, spoko. To kiedy? – zapytałam.
- Hm… jutro mogłabyś? Tak o szesnastej?
- Bez problemu – powiedziałam. – U Ciebie, czy u mnie?
- Może u mnie?
- [...]

W szkole obijałam się od ściany, do ściany. Nie interesowało mnie to, co robią i mówią inne osoby. Po jakimś czasie jednak to mi przeszło. Zaczęłam funkcjonować lepiej. Bardzo wiele czasu zajęło mi „odzyskanie” przyjaciół – szczególnie Marcina. To było trudne. Nie byłam pewna czy dam radę przekonać go o moim „powrocie do żywych”. Bardzo długo go przekonywałam. W końcu powiedział, że możemy spróbować raz jeszcze.

DWA LATA PÓŹNIEJ
Głuchy telefon
Dzień, jak dzień. Kolejny już, niezwykle pusty w moim życiu. Chociaż, czy aby na pewno tak pusty? Spędziłam go z przyjaciółmi. Bawiłam się nawet fajnie. Podczas tych dwóch i pół roku poznałam paru naprawdę w porządku ludzi. Było nawet dwóch porządnych chłopaków, ale to tylko kumple. Było nas około [...]

Wydawało mi się, że to było jakieś cholerne zaćmienie serca. Najgorsza z każdej rzeczy stała się. Było mi już wszystko obojętne. Po sama nie wiem ilu godzinach jakimś cudem znalazłam się w domu. Nie miałam nawet ochoty pójść się wykąpać. Wpadłam po prostu biegiem do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Byłam tak wymęczona, że nie zasnęłam, a osłabłam.

PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ
Co miałam robić? Musiałam żyć, chodzić, jeść, pić, uczyć się. Funkcjonowałam po prosu – ot, co. Życiem tego chyba nie można było nazwać. Pierwsze dwa tygodnie spędziłam po prostu leżąc w łóżku, nie chodząc do szkoły i jedząc nawet ledwo co. Potem jakoś wstałam z łóżka, poszłam do szkoły, jakby nigdy nic. Na pytanie dziewczyn co mi jest, [...]

Po raz ostatni obudziłam się nad ranem.

Najgorszy dzień w życiu
Nic mi się nie chciało, ale mama wołała mnie na dół, aby pomóc jej w sprzątaniu. Co miałam zrobić? Musiałam się ubrać i jej pomóc, a właściwie to ją wyręczyć. Powiedziała, że jest umówiona z koleżanką. Więc kiedy oddała w moje ręce wysprzątanie całego domu poszła się naszykować i wyszła. Musiałam umyć okna, podłogi, powycierać kurze i tak dalej. No tak, było jasne, że mamy sobotę. Po jakichś trzech, albo może coś w okolicach czterech godzin ogarnęłam cały dom. Potem poszłam sobie zrobić takie opóźnione śniadanie. Zjadałam i nie wiedziałam co robić dalej ze sobą tego dnia. Co do moich przemyśleń z dnia poprzedniego… byłam pewna, że to wydarzy [...]

- To już chyba pora abyśmy się pożegnali – powiedziałam.
- Masz rację – odrzekł.
- M… miło było pana poznać – jąkając się, wydusiłam z ust.
- Ciebie również – powiedział to w pełni swobodnie. Poczym rozstaliśmy się bez żadnych innych słów. Ja poszłam w stronę, z której przybyłam, a Pan Wilson… sama nie wiem, w którą. Zrobił to zbyt szybko.

Powrót i przemyślenia
Do domu wróciłam niemal pędem. Musiałam, bałam się. Dopiero wtedy docierało do mnie to, co zobaczyłam w lesie. Parę razy nawet krążyłam po lesisku, gubiąc się. Kiedy w końcu stamtąd wyszłam, podążyłam do domu czym prędzej. Kiedy wróciłam, zdałam sobie sprawę, że powinnam poinformować o tym Oskara. Innymi słowy, pomyślałam, że już wróciłam. Jednocześnie poczułam [...]

Mój oddech stawał się coraz szybszy, a rozum kazał mi zawracać, nie chciałam jednak. Wiedziałam, że jestem już bliżej… czegoś. Po chwili zauważyłam jakąś postać. Okej, więc to człowiek. Nie ma się czego bać – pomyślałam. Postanowiłam odezwać się pierwsza, jednak stojąc w wyraźniej odległości. Pierwej uważniej przyjrzałam się postaci. Ujrzałam mężczyznę. Wydawał się czymś zmęczony, albo… sama nie wiem.
- Przepraszam… coś się panu stało? – zapytałam.
- Ależ nie – odpowiedział mi osobnik. – Wiesz może kim jestem? Lub raczej może czym jestem? – słysząc to, przestraszyłam się. Odruchowo odwróciłam głowę w kierunku, z którego przyszłam. Jednak postanowiłam się skupić i wrócić do rozmowy z nieznajomym.
- Nie, nie bardzo – oznajmiłam mężczyźnie.
- Tak więc ja może [...]

Na miejscu – w szpitalu pojawiłam się dość szybko, pomimo problemu z dojazdem. Im dłużej żyłam ze świadomością, że coś stało się Oskarowi, bardziej mnie to bolało. Do szpitala wbiegłam niemal z płaczem, pytając przechodzącą pielęgniarkę gdzie leży mój chłopak oraz wypytując o to, co się stało. Oczywiście nie chciała mi powiedzieć co z nim jest, bo nie jestem rodziną… miejsca, w którym leży z łatwością mi nie podała, musiałam ją naciskać – udało się. Chyba najbardziej przez wzgląd na łzy spływające po moich policzkach. Kiedy weszłam do sali szpitalnej ujrzałam go. Był w bardzo złym stanie. Miał na całym ciele siniaki, opatrunek na głowie, prawym ramieniu i złamaną lewą nogę. O, matko! – krzyknęłam, budząc go przez przypadek, nie [...]

Na początek chciałam powiedzieć, że zmieniłam tytuł opowiadania, co widać. Dlaczego? Bo poprzedni był dość odpychający...
TYLE
***

Weszłam do domu, poczym natychmiast odrobiłam wszystkie lekcje. Jakoś nie chciałam zakrzątać się nimi później. I tak nie było mi łatwo skupić się na nich. Oto nadszedł moment, kiedy mogłam oznajmić bez przeszkód, że jestem szczęśliwa. Postanowiłam spotkać się jeszcze tego dnia z Kingą i Maćkiem. Zadzwoniłam więc do nich obojgu. Przystali na moją propozycję i poszliśmy się przejść. Było zimno, więc długo nie chodziliśmy. Poszliśmy po prostu do jakiejś kawiarenki i rozmawialiśmy. Oczywiście od razu spostrzegli, że jestem jakaś taka „szczęśliwa”. Chcieli znać szczegóły z każdego naszego spotkania. A, że poniekąd zbyt często nie spotykałam się z Kingą, tym bardziej z [...]

- Chciałeś ze mną porozmawiać, prawda? – zapytałam go.
- Chciałem i nadal chcę – oznajmił.
- Dobrze. W takim razie słucham, co masz mi do powiedzenia – mówiąc to, szliśmy w stronę parku.
- Usiądź – poprosił, prowadząc mnie w stronę ławki.
- Rozumiem, że ta rozmowa „zwali mnie z nóg”? – pytałam żartobliwie.
- Być może, a teraz pozwól…, chciałbym przejść już do konkretów.
- Już, przepraszam – powiedziałam cicho, czerwieniąc się.
- Jak pewnie wiesz… - zaczął, przerywając. -… Jak wiesz, podobasz mi się. – milczałam. – Podobasz i nie tylko to. Chciałbym wiedzieć… albo może inaczej… kocham Cię. Chciałbym, abyś miała tę świadomość. Kocham Cię i jesteś całym moim życiem. Przepraszam, że czasem bywam nieznośny, ale [...]

Tak coś jeszcze mam od siebie. Przyszedł sobie rok szkolny, więc będę dodawała mniej i pewnie znacznie krótsze będą te części...
TYLE.

***
Gdy zaczęła się pierwsza lekcja, modliłam się, aby w końcu się skończyła. Nauczycielka dwa razy wywołała mnie do odpowiedzi. Oba razy nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Po prostu nie słuchałam, co też takiego mówi. Ba, nie wiedziałam nawet jaki temat jest. Postanowiłam do końca lekcji skupiać się i w miarę możliwości słuchać. Za pierwszym razem pani od fizyki tylko mnie upomniała, za drugim natomiast miała wielką ochotę wstawić mi jedynkę. Udało mi się ją jednak wyprosić jakoś i obiecać, że to był ostatni raz. Oczywiście byłam w pełni świadoma, że to mógł być dopiero początek.
– Skup [...]