Zeszyt Wiersze wybrane, finezja

W poświacie marzeń i złudzeń blasku
W ogrodzie smutnych, samotnych lamp
Kreślę pytania dłonią na piasku
Z nadzieją w głosie odmierzam świat

Szelestem słów płoszone sny
Pod płaszczem nocy do chwili światła
Stworzyłaś nas u progu drzwi
U stóp brudnego śpiącego miasta

Ty jesteś tu ja jestem tam
I nie pamiętam jaki to śmiech
Może perlisty z wilgotnych warg
Rozjaśniał mi kolejny dzień

ulecieć z barwy i zapachu

poranków
oddechu

trudniej z lepkości
rąk czyichś

tam gdzie jest granica ciebie
zaczynam się ja

najmilszy

*by nie brakło nam wiary.

szepnij mi cichutko
że świat płynie jak rzeka
że łzy to także woda
że czas wcale nie ucieka
że wolność zawsze jest młoda

dotknij delikatnie
ciepłego warg oddechu
gdy włosy wiatr rozwieje
w namiastce mego śmiechu
oparty o nadzieję

przytul mnie do siebie
swym smutkiem i radością
zmrużywszy zaś powieki
ukołysani miłością
zostańmy tak na wieki

nocy pamiętam takie bezdroża
że oczy do krwi miałam
zdarte szukaniem
ciebie

drogi donikąd wiją się tylko
ciągłym początkiem
jest prawie dobrze

tylko czasem

krzyk w niemych ustach
zrywa twoje
fotografie

- z nie moich ścian

To zadziwiające, że ludzie poświęcają co raz więcej czasu na zarabianie pieniędzy, a jednocześnie mówią, że najcenniejszych rzeczy nie można za nie kupić.

nie ubieraj mnie w ciszę bo nie obchodzi mnie
moda na umieranie
małżeństw

ja tylko oczy chcę bardziej mieć suche
ciebie i siebie skrojonych
na miarę i spać

- spokojnie

Do Ciebie pieśń wznoszę piękny księżycu
Tyś przy mnie zawsze czym rad czy w trudach
Ty za dnia leniwie spoczywasz w ukryciu
by nocą zawstydzić wszystkie ziemskie cuda

Gdy się wyłaniasz zza nocnej kurtyny
na czas określony, pozornie krótki
ubrany w lśniące odzienie z satyny
w mroku ciemnościach ukrywasz me smutki

Chcę być przy Tobie najwierniejszy kompanie
z góry spoglądać na zielone doliny
albo spadając z nieba pod gwiazdy przybraniem
trafić w dłonie ukochanej dziewczyny

Gdy ziemskie plony zbiorę już wszystkie
spichlerze życia zapełnię dostatnio
na niebie spocznę w twym towarzystwie
Twa bliskość uwieńczy mą podróż ostatnią

Niekiedy
przychodzi do mnie
rozpacz

Ma zmartwioną twarz
krzywy oddech
i siada na taborecie
wyciągając z kieszeni czekoladę

Jem kromkę wieczorną
chleba z pomidorem
bez zastanowienia

Milczymy jakoś czas
a później
ściągam koszulę
kręci się ziemia...

Marka

Popatrz proszę
w alejce krok
naszych traw
suchość w ręce
listopad objął
siebie zmarznięty
w tęskniącej
podzięce...

Nostalgia zawsze
na zawsze
kwiatem z kartki
bez zapachu
bzem
nadziei w garści
cieknącej przez palce...

Po schodach
zawiniętych czasem
z dala stąpamy
nie można tego zrozumieć
autobusem miejskim
w pociągu zaspanym
podmiejskim pejzażem
serc naszych
banalnych
wypłowiałym obrazem...

Marka

Poranek szary jak
dym z papierosa.
Nudny i mdły,
trzymam go w ustach.
Choć wczoraj były
tam Twoje usta...
Teraz mam niesmak.

To nie ja
przybiłem do podłogi świętego
gwoździami zawiści
ale spoglądam na niego
z tapczanu
gdy mi się przyśni

widzę jego
zmartwioną twarz
lekko brązową
od papierosów tanich
i w oczach zielony żal
jakbym to ja go zabił

w worku foliowym
wynoszę sen
i czuję ulgę
bo nie ma świętego
którego zabija się dla zasady
a później płacze
i pyta - dlaczego?

kolejna szklaneczka
wypita do dna
za oknem hula wiatr

barman coś o domu bredzi
bym już szedł
bo zaleję się w trupa
a ja mu
że nie wiem gdzie on jest

nalej mi jeszcze raz

obiecuję że pójdę
zatopię się w mrok
może na dworcu znajdę kąt
zamienię słowo z bezdomnym
kropelką jabola zwilżę duszę
i tak przetrwam
kolejną noc

nalej mi jeszcze raz

pewnie wrócę tu jutro
chyba że trafi mnie szlag
i znajdą na drogi poboczu
kolejną ofiarę
alkoholowego zabójcy

nalej mi jeszcze raz

wypiję za dom
na obrzeżach miasta
w kieszeni mam klucze
lecz tam nie wrócę
bo tam
wciąż pachnie jej perfumami
słodkiej miłości
uwitym gniazdem

nalej mi jeszcze raz
i pójdę ...