Zeszyt ulubione , sentymentalna_

niewyspane powieki
zapijam kawą

wsłuchując się
w pęknięcia filiżanki

i znowu westchnie
krzesło obok

bez niego

p r z e k r z y c z
niechciane słowa
łomotem serca

i szarość dni
co uwiera
pod powiekami

kiedy trwam
w twoim odcieniu
tkliwiej niż życie

boski smak
na końcu czarnego języka

czaszki wypalonych zapałek
pogrzebanych w popiele nocy

nowa czarno biała kopia siebie
pod martwym spojrzeniem
na szklany blat

za chwilę powie jej
to co zawsze chce usłyszeć
i kochać będzie
kiedy kłamie

stanie się ostatnim
na długość papierosa

Smutek nie trwa wiecznie
Co znaczy tylko jedno:
smutkiem nie da się dzielić w nieskończoność

Pewnego dnia skończą się litery i atrament
A może po prostu myśli przestaną układać się w jedność
Odmówią posłuszeństwa, przesycone
Rozmnożą się tak szybko, że nie będzie dało się ich zebrać
A tempo ich zmian wyprzedzi usta

Pewnego dnia przestanę umieć wkładać swój smutek w twoje dłonie
A ty zamkniesz je na zawsze

Pewnego dnia przestałam ubierać swój smutek w słowa
Zamknęłam go w sobie
Ujawnia się raz na kilka chwil
Nie jest wyjątkowy ani oryginalny
Nie uśmiecha się, gdy zobaczy cię przypadkiem
Ani nie lubi, kiedy podchodzisz za blisko

Mój smutek ma siedemnaście lat.
Nikt nie musi go oglądać.

z pęknięć
jednego żebra
rozeszliśmy się

nie krzycząc
z bólu
od środka

bez - silni
wpół serca
do człowieka

oni są tam
na dziewiątej planecie
gdzie w dryfującej łodzi
spokojnie śpi czas

nie wiem o co walczyć ze sobą będą
nienarodzone jeszcze dzieci

lecz kiedy jeszcze będziesz tu
spójrz w listopadowe niebo

a znajdziesz tam i mnie
za dziesięć tysięcy lat

Chciałabym…
Oddać Tobie wszystko.
Dotyk swoich dłoni i bicie serca.
Chciałabym…
Przy tobie istnieć tylko.
I by skończyła się ta męka…

Lecz jak, powiedz mi jak?
Kiedy ciągle sączy się rana.
Kiedy nawet w snach
nie mam nic do zaoferowania.

Chciałabym…
Umieć Cię pokochać.
Podarować Ci słodkie noce.
Chciałabym…
W ramiona Twoje opaść.
Otulić się nimi jak kocem.

Lecz jak, powiedz mi jak?
Kiedy ciągle sączy się rana.
Kiedy nawet w snach
nie mam nic do zaoferowania.

Chciałabym…
Być całym Twoim światem.
Schować się w kącikach warg.
Chciałabym…
Nie być tylko katem,
Co z nóg Ci ścina świat…

Lecz jak, powiedz mi Ty,
kiedy ciągle otwarta rana…
Naprawdę nie mam nic…
Nie mam nic do podarowania…

cisza rozwiera mnie
ze wszystkich ukojeń

wtapiam ją
pomiędzy ciernie

chłonąc głębiej
krwiobiegiem

by począć siebie
na nowo

Najtrudniej umiera się
w pół drogi do jutra

kiedy światłem roztańczonym
budzi się miasto
i
powoli do życia wracają
opustoszałe ulice

w końcu zza okna
szept stłumiony dociera
- już świta

a w tobie noc się rodzi

najdłuższa w tym roku

takiej czułości mi trzeba
co kwitnie w dłoniach

bez przerwy na jesień

czułości
której ognisko rozpalają usta twoje
na moich wzgórkach tkliwych

dotyku
co wzbiera mi falą

i ramion rozłożystych
gdzie skona tęsknota moja

przytul mnie szczelnie
tak ciasno
że żadna bliskość tej nie pokona
nie chcę samotnie
z rozpaczy umierać
nie chcę być smutkiem szalona
przytul mnie szczelnie
twarz ujmij w swe dłonie
gdy zimny wiatr targa włosami
nie pozwól mu tańczyć
i zająć to miejsce
pomiędzy naszymi ciałami