Zeszyt Ulubione Cytaty Innych, Paulina_Ksiezniczka1997

Przepraszam za chwile, kiedy nie umiałam siedzieć cicho i przepraszam za momenty, gdy raniłam właśnie ciszą.

Obiecałam sobie, że już do ciebie nie napiszę. Że to nie ma sensu. Że nawet cisza musi mieć swój koniec. Że te nieustające pytania pogłębiają tylko mój smutek. Bo to smutne, wiesz? Tak tęsknić. Samotnie pić herbatę. Przyglądać się wciąż pustej filiżance. W oczach - nie ma już nic. Nie będzie nic więcej. Poza nami świat przestał istnieć.
I może trudno jest to zrozumieć. Ale ja chciałabym, żeby znalazła się choć jedna osoba, którą zastanawiałoby, dlaczego ciągle milczę? Dlaczego mnie nie ma? Dlaczego noszę się w żałobie? Dlaczego oczy mam dziwnie szare... Przecież jeszcze tamtego lata kwitnęły zielenią.
Pamiętam o tobie, bo wiem, że ty byś o mnie nie zapomniał.
I właśnie dlatego napiszę jeszcze do ciebie, napiszę.

Zapomnieć. Takie proste słowo. Gdyby część jej mózgu potrafiła od tak, po prostu wymazać informację bez śladu. Tak jak zapomniała o drobiazgach: wysłaniu życzeń, oddaniu książki do biblioteki, kupieniu pasty do zębów podczas zakupów w supermarkecie. Z wielkimi wydarzeniami nie jest już jednak tak łatwo. Wyryły się w pamięci na zawsze. Żyją w tkankach mózgu, pod skórą, we krwi. Zwinięte w kłębek, drzemią w nieświadomości, do czasu, aż coś je zbudzi. Ni stąd ni zowąd wspomnienia ożywają, wypełniając głowę obrazami przeszłości.