Zeszyt ulubione, Pytia

wiatr rzuca liśćmi o ziemię
słońce zmęczone upada pod cieniem
a ty
chcesz mnie zabić milczeniem

kocham cię życie,
chyba za bardzo,
bo ponad życie,
choć pędzisz już z górki
i ciągniesz mnie za sobą,
staram się bardzo,lecz
nie zawsze nadążyć mogę...
zatrzymaj się życie
choć na moment,
niech sobie makijaż poprawię
i podrapię się w nogę,
niech chwilkę odpocznę
i znów mogę ruszać w drogę...
tylko weź mnie za rękę,
moje kochane życie,
pójdźmy powoli razem tam,
gdzie tak gwiazdy świecą...

ironicznie
piękny ciepły wrześniowy
dzień

a ty miałaś w oczach
strach z rozpaczą które
zamknęły mi usta i
najczulszych słów
nie dostałaś na odchodne

nawet brzmiał ptasi śpiew
obok kołysały biodrami
niewinne drzewa, takie jak u nas
ale wtedy nie czułem jak
pachniały ich łona i nie było
śpiewu zwierząt

i zamieszkałaś za wysokim murem
i przeszłaś surową zieloną bramą
mając w oczach potworną torturę
zniknęłaś mi, Mamo.

musiałem odejść z twarzą
na piersiach zwiędłą

to nie była kula, Mamo.
To serce mi pękło.

_______________________________________
Pierwszy wiersz z cyklu "Zielona brama"

anioł sfrunął nad ranem,
zawiesił skrzydła na poręczy,
na poduszce szpitalnej
zaniebieszczyły się oczęta,
cierpienie zawisło nisko,
na nici,niczym pająk,
kołysze się nad bezwłosą główką,
czając się na swą ofiarę...
skrzydła zsunęły się z poręczy,
poduszka zamknęła oczy,
niebieskość cicho odpłynęła,
polowanie dobiegło końca...

mężczyznę trzeba ..odkryć ...to ja jaskinia bez dna ..nigdy nie wiesz na jaki diament trafisz.....

Gdy boli dusza
Niebo nad nią rozpada się na pół i płacze.
Nie widzi tego nikt
Nie słyszy…
Czujesz tylko ty. Ja nic nie zobaczę.

Ran na niej nie widać
Nie krwawią, nie płoną.
We łzach smutna nie tonie.
Więc skąd wiem jak ci pomóc ?
Jak ją chwycić w dłonie ?

Gdy boli dusza
Gdy krwią się zalewa
Wówczas trzeba usiąść tuż przy niej
Przytulić mocno i pchnąć aż do nieba.

Kobietę o szorstkich dłoniach
poznaje się
mażąc po niej wzrokiem

Ociekający z piersi cień
rozdarty brodawką
w podbrzuszu tonie

Kiedy leży wśród reklamówek
i pachnie brunatnym nastrojem
cedzę przez zęby kawę
i obrysowuję ja po biodrze

Wiatr pochyla trawę
a ona patrzy na dłonie
w których odbita twarz milczy
i życie nabrzmiałe znojem...

Widnokrąg stroskanych tęsknotą oczu
osnuwa się mgłą wyrzutów sumienia…
Nasze wczoraj, jak na wyblakłym przeźroczu
z bojaźnią przenika w jutro zapomnienia…

Te łzy, które kiedyś szczęście lukrowały…
dwojgiem par oczu, uśmiechem zdobionych
Teraz gradem zbyt głośnym się rozpadały…
aby, usłyszeć serc bicie dumą odgrodzonych.

Wołam pośród życia uciech, o zapomnienie…
by, się pięknem chwil minionych nie dręczyć
Jednak czy o prawdziwej miłości wspomnienie
Kiedykolwiek sam zdołam wymazać z pamięci…

Małżeństwo
to nie starta podłoga
znużenie
kipiące z twarzy
i dwa odwłoki
odwrócone plecami do siebie

Świeca
ocieka parafinowymi łzami
na pusty talerz
dla którego
się zabijamy

Czy jest w tym wszystkim miłość?
- nie sądzę -
tylko gorycz każdego poranka
i mleko schematycznie
wlewane do kawy a w zanadrzu scenariusz drania...

Rozpalić wiarę,
co tli się wygasającym płomieniem.
Ocucić marzenia,
co z pragnieniami dumnie unoszą się pod rękę.
Trwać, mimo wszystko…
w panierce rzeczywistości.
Mówić, szeptać, krzyczeć… rozmawiać…
Przekroczyć własne granice nadziei,
by z dwóch ciał skrytych,
utkanych z nici miłości
dać nowe życie…

Gdy zmęczony zgiełkiem świat zapada w sen,
wykradam mu spod przymkniętych powiek
paciorki wspomnień, które nawleka czas,
okruchy marzeń o minionych dniach,
- i to w nich zaklęta jest barwą, cieniem i kształtem
historia – kalejdoskop nocy i dni,
jak barwny szkic nigdy niedopowiedzianej opowieści czasu.