Zeszyt ulubione, moonlight

Światło to moc, która wydobywa z mroku piękno, które bez niego pozostałoby niedostrzegalne albo, mówiąc ściślej, po prostu by nie istniało.

Słyszę jak wiatr wypowiada imię twoje, słyszę jak drgające srebrem z przestworzy słowa, płyną echem twojego głosu.

Odchodząc poza doczesny wymiar, obraz Twój zabiorę w ostatnią drogę.
Może w zaświatach pozwolisz mi Cię Kochać, skoro tu na Ziemi nie mogę.

Sięgnąć po dotyk nieba, wzniecić ogień, który serce rozpala i którego płomień ugasić zdoła jedynie kres istnienia. Upajać się błogim uściskiem uczuć, kochać bez końca tak, by w rozkoszy okowach pozostać wieczność całą i nie bacząc na konwenansów zasady utonąć w morzu miłości... najcudowniejszej pośród odczuć otchłani.
Żal tylko, że po marzeń tych przecudny bukiet sięgać jeszcze nie pora.
Cierpliwości moja, pośród ludzkich cnót królowo, pozwól bym dotrwał w czyśćcu bezsilności do mych marzeń spełnienia, bym poczuł wreszcie mój dotyk Nieba.

Kiedy mojego życia melodia ucichnie, świt zapłonie w oknach, jakby ktoś zapalił zapomniane świece. Oddam w tedy we władanie sile wiatru tą melodie, którą niósł będzie, opowiadając o baśni, która we mnie żyła, o błękitnym blasku nieba w mych myślach, uśmiechu odbitym w mych oczach. Niech cichutko unosi ten czuły dźwięk podczas rozpinania porannych mgieł, niech delikatnie szepcze ci do ucha, jak widywałem cię wszędzie. W promieniach słońca i w kropli deszczu, przez którą czasem oglądałem świat.
I nigdy cię nie zapomnę… Powtarzać będę w wiernej pamięci twoje słowa, nawet wtedy, gdy nie będę w stanie usłyszeć w swych myślach twojego głosu.
Proszę, aby moja dusza unosząca się w dźwiękach powietrza nigdy nie pozwoliła twojemu sercu tęsknić za mną… Spójrz w gwiazdy. Tam będę. Tam zawszę będę.

Warto zawsze zachować kulturę, nawet jeśli rozmawia się z gburem.
Bo nawet cham, mimo swej natury, nauczyć się może od nas kultury.

Podaruj kobiecie bukiet róż, a po czasie zapomni o podarunku.
Muśnij jej policzek dłonią, a po latach będzie wspominać ten gest.