Zeszyt ulub., YoAśka.

Kruchość życia jest wprost proporcjonalna
do chęci jego zachowania
Zbyt szybko odchodzą osoby, które je kochają
A osoby, ktore go nienawidzą są zbyt długo zamknięte w nim jak w klatce dla duszy

A we mnie wiatr
Niespokojny
Mój balast własny

A ja czekam na ukojenie
Co wiatr uciszy
Uspokoi wzburzenie
Na spacer zabierze

Moje marzenie

Nigdy nie zrozumiesz
zbłąkanej duszy wędrowcze
tak zupełnie
do końca
ona jest płochliwa
i krucha
dla siebie samej milcząca

W świetle księżyca
walca wygrywa na harfie
w pochmurny dzień
z wiatrem tańczy tango

Uśmiecha się kiedy ją karcisz
łzy ocierając ukradkiem
kaja się kiedy ją chwalisz

jakby ci usiłowała powiedzieć
oddaję przecież są lepsi ode mnie
tak jak i jej przykazano

Jej najpiękniejszym wspomnieniem
jest kamień węgielny poezji
tylko jej oddany bezimienny
zroszony zimnym potem zastygnięty

Jej najwierniejszą modlitwą
są kwiaty paproci malowane światłem
figlarne spojrzenia stokrotek
zatrzymane w kadrze

Kwitnące kaczeńce na łące
trawa falująca w słońcu

Mrugające żabim oczkiem niezapominajki
są jej rachunkiem sumienia
paciorkami dni i nocy splecione
pory roku
litanią do odmówienia

dla tej jedynej równonocy
od znikającego dmuchawca
dla niej samej koczującej
u bram piekieł
niekochanej

Hmm...co za dzień, ktokolwiek widział ktokolwiek wie... Gdzie jest moja bestia? Wstałam bez niej. Bez emocji, bez agresji, bez uczuć. Znów "nie żyję"? A może... wyuczony psychopatyzm ulitował się kolejny raz przed pokracznym światem, którego nienawidziłam wczoraj bardziej i mocniej.
No to...cześć, jestem IZ, będę mówiła "dzień dobry", "do widzenia", bo to kulturalne i każdy chce by było konformistycznie.
Tylko nie rozmawiajmy o odczuwaniu emocji, bo obudzimy bestię. Niech śpi. Umęczona.
A Ty ile znasz sposobów zabijania?

nie zdołasz mnie obliczyć
nie zamkniesz w pamiętnikach
bytuje w twojej myśli
z której nigdy nie znikam

bo dużo w nas pustych miejsc
i kartek cierniem skutych
dotyków chwil które chcesz
zamieniać na minuty

w kominku ciągle żar
który nikogo nie wini
butelka lampka szal
mój oddech na twej szyi

zgubiłaś mnie w oparze
idealnego świata
błękitu wyobrażeń
nie wrócą senne lata

dziś ułomności dwie
chcą poczuć swoje dłonie
w odległych miejscach gdzieś
wino rozgrzeje skronie

Czasem nie można zasnąć z nadmiaru marzeń. Układasz w głowie tak jak ma być, przychodzi nowy dzień i wszystko trafia szlag.

Czy słyszysz?
Czy słyszysz tę ciszę, która ogarnia każdy zakamarek tego pomieszczenia?
Jak możesz jej nie słyszeć?
Przecież jest taka głośna.

Czy czujesz tę woń?
Czy czujesz tę woń, która zapędza mnie w szaleńcze wspomnienia?
Jak możesz tego nie czuć?
Jest tak ostra że kaleczy nozdrza.

Czy widzisz?
Czy widzisz tę nicość, która ogarnia wszystko co jest w zasięgu wzroku?
Jak możesz jej nie widzieć?
Przecież to ona tak oślepia.

Czy czujesz?
Czy czujesz ten ból, który wyłania się z mojego zimnego serca?
Jak możesz go nie czuć?
Przecież to on mnie zabija.

Czy posmakowałeś kiedyś miłości?
Czy posmakowałeś ją tak prawdziwie jak ja to zrobiłam?
Widać, że nie bo nie potrafisz dotknąć zmysłów, które opisałam.
A przecież miłość jest sensem ludzkiego istnienia.

Czy to nie dziwne, że wciąż tęsknię za Tobą ? Że wciąż o Tobie myślę ? Że wciąż potrzebuję Twojej obecności ? Za dwa miesiące minie rok odkąd Ciebie nie ma przy mnie... a ja wciąż pamiętam. Ciężko jest odrzucić w niepamięć to, co było. To, co przeżyliśmy razem. Może dla Ciebie to nic wielkiego, zwykła znajomość, tylko przygoda... Ale dla mnie to było coś większego, coś poważniejszego. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, dopóki Cię nie straciłam. Dopiero dzisiaj jestem w stanie stwierdzić, że byłeś dla mnie kimś ważniejszym niż tylko kolegą, zwyczajnym znajomym. Przy Tobie czułam się pewniej. Z Tobą wszystko wydawało się prostsze. Ty nigdy nie pozwalałeś mi się smucić. To Ty mi zawsze podawałeś dłoń, gdy [...]

- Nie nawidzę Cię, wiesz ?
- Wiem.
- A wiesz dlaczego ?
- ...
- Bo wtargnąłeś w moje życie, odmieniłeś je, a potem tak po prostu odszedłeś. Zostawiłeś mnie samą. Zagubioną w tym wielkim, okrutnym świecie. Teraz już nic nie jest takie samo...
A poza tym nienawidzić jest łatwiej, niż tęsknić za czymś, czego już nigdy w życiu nie doznam...

Wybiegła ze szkoły, zarzucając na ramię plecak. Raz po raz wpadała na innych uczniów. Gromadzące się w oczach łzy przesłaniały jej widoczność. Szykbim krokiem szła przed siebie.
Chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju. Tymczasem usłyszała za swoimi plecami JEGO głos.
- Amelia ! Poczekaj, proszę ! Ja Ci to wszystko wytłumaczę ! To wcale nie jest tak jak Ty myślisz ! Poczekaj...
Poczuła szarpnięcie za ramię. Stała teraz twarzą w twarz ze swoim... od dziś byłym chłopakiem. Wyrwała się z JEGO uścisku.
- Zostaw mnie ! Nie chcę mieć z tobą już nic do czynienia !
Tłum uczniów zgromadzonych przed szkołą zawiesił swój wzrok na tej dwójce. Przyglądali się z zaciekawieniem obecnej sytuacji.
- Proszę Cię, pozwól mi [...]

Nieprawdą jest, że kolejny raz zadany ten sam cios boli mniej. Wręcz przeciwnie. Uderza z podwojoną siłą.