Zeszyt two, utopiona

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza.

Zawsze. Nawet w czasach pogardy, w których nienawiść potrafi zemścić się w najokrutniejszy sposób, nie można stracić wszystkiego.

Kocham życie, przyjacielu, i nawet wtedy, kiedy zraniło mnie tak bardzo, że przez krótką chwilę zapragnęłam umrzeć, nawet wtedy nie popełniłam zdrady.

Człowiek, który w życiu doznał prawie wszystkich nieszczęść, potrafi się już tylko uśmiechać.

[...] jego puste od ćpania oczy patrza głęboko w moje i staram się w nich odnaleźć moje łzy, ale nic nie widzę.