Zeszyt Smutno., Malaika

[...] i odkryłem, że nie istnieje nic gorszego od poczucia, że nasze istnienie lub nieistnienie nie jest dla nikogo ważne, nikogo nie interesują nasze przemyślenia na temat życia, a świat spokojnie może toczyc się dalej bez naszej kłopotliwej obecności.

'Smutno mi. I chyba to w smutku najgorsze, że serce nie boli, tylko ma się takie uczucie, jakby w ogóle go nie było tam po lewej stronie, tylko taka dziura...'

Nic już Jej nie powiem, nic ciepłego nie napiszę...
bo od chłodnego odzewu, wolę już mroźną ciszę.

Leżąc w łóżku, które kiedyś mieściło dwa ciała, Lisey myślała, że samotność nigdy nie jest bardziej samotna niż wtedy, kiedy człowiek się budzi i uświadamia sobie, że ma cały dom dla siebie.

Tęskniła za nim nieustannie. Oprócz pragnienia odczuwała tylko to jedno: tęsknotę. Ani zimna, ani ciepła, ani głodu. Tylko tęsknotę i pragnienie. Potrzebowała tylko wody i samotności. Tylko w samotności mogła zatopić się w tej tęsknocie tak, jak chciała.

Czy można opowiedzieć ból głowy albo lęk, który zakleszcza serce tuż przed zaśnięciem, albo uczucie nieskończonej samotności, gdy patrzy się na księżyc?

Wyżęte ze złudzeń myślenie
suchym żalem kleci słowa…
zapisem znacząc wspomnienie
gdzie nie ma posłuchu już mowa.

Bez żalu, lecz w smutku szarości
wersów szept powraca wstecz…
po dotyk ostatni szalonej miłości
nim ją usiecze zapomnienia miecz

Kiedyś nad wszystkim pochyli się pora
Wszystkiego kiedyś dotknie kresu czas...
Lecz nim cokolwiek zniknie jak kamfora
Wpierw wybrzmi ton, że nie ma już nas…

Czuję, że umieram z samotności, z miłości, z rozpaczy, z nienawiści - ze wszystkiego, co może mi zaoferować ten świat.