Zeszyt Seneka 18, lost_inside

Gdy ślepnie ukochany pies
wtedy najbardziej potrzebuje człowieka...
już nie widok sprawia merdanie ogonkiem
ale zapach w którym wpisana jest nasza miłość...

Nic się w zasadzie nie zmienia
w psim rozumowaniu pięknych chwil
jeśli nie zmienia się człowiek
który przy nim pragnie trwać... jeszcze bardziej...

Z bólem serca
że czas tak szybko przemija
wkraczamy w przestrzeń gasnących serc
a przed losem zdajemy egzamin z człowieczeństwa...

Tyle rzeczy nauczył ludzi pies
tyle powitań przepełnionych tęsknotą
i miłością bezwarunkową
mimo deszczu i życiowych burz...

I, że zawsze trzeba stać łapa w łapę, serce w serce
bez skrzydeł, tylko tak po prostu, obok
w smutku i w radości w miłości i w jedności
tyle pięknych uczuć nauczył ludzkość pies...

Nie mogę obiecać ci nieba,ale pokażę ci magię wspólnego oglądania gwiazd a następnie wyszukam najpiękniejszą z nich i nazwę ją twoim imieniem.

Nie rzucaj mi kłód pod nogi, bo nigdy nie wiadomo czy nie potknę się kiedyś o jedną z nich biegnąc by uratować ci życie.

Czasem to, co wydaje się na pierwszy rzut oka nielogiczne może zawierać w sobie głęboki sens…to tak jak liczenie ziarenek piasku w świetle zachodzącego słońca…we dwoje…

Nic to, że droga jest wyboista i usłana kłodami…odkąd mamy czworo rąk i wspólny cel wszystko pokonamy.

Można zachwycić się kwiatem będąc przechodniem...Aby zachwycić się jego wnętrzem, trzeba się przy nim zatrzymać i poświęcić mu swój czas. Tak samo jest z człowiekiem.

Z kimś,kto w wędrówce życia będzie podążał ze mną krok w krok nawet wtedy,gdy choroba pozbawi mnie nóg…

Namalowałem obraz…skromny,czerwony kwiat zagubiony wśród kamieni i odrapanych murów.Nazwałem go”Samotność”.Za chwilę przyfrunął błękitny motyl…już nie byłem samotny...

Poznaj najpierw piękno duszy kobiety, bo fascynując się jedynie jej ciałem łatwo zagubić to, co najważniejsze w waszych relacjach malowanych czasem przemijania.