Zeszyt Samotność, Vergil

zakochujemy się w pustym miejscu obok siebie
w chłodnej dłoni na spacerze
w kłótni z całym światem po której nie ma komu powiedzieć "mam tylko ciebie"
w ciszy przed snem bez smaku "dobranoc" na ustach
w drapiących okna gałęziach co budzą nas nad ranem

zakochujemy się na długo przed spotkaniem tej jedynej

Nie ma już tego domu
Do którego pod płaszczem zmierzchu
Zmęczony wracałem

I nie ma tych dłoni
Co moje zziębnięte
Swym ciepłem koiły

Nie ma roztańczonego blasku ognia w kominku
I żaru w sercu twym
Też już nie ma

I tylko wciąż te znajome
Smutne krople
Po szybie spływają

szydercze odbicie moje
w tafli popękanego lustra
zabiera mi resztki rozsądku
i szepcze zawistnie, że

czas wejść stopień dalej
nim rzucę się w przepaść

z wyczekiwania
aż po noc
o(d)wija dzień

ciepło szklanej nuty
harmoniki (wielo)letnich dni

przenika sen
wewnątrz porcelanowej poduszki
boskiego odosobnienia

Za oknem ptak zgłodniały
Czeka na okruszki
Tak mało i wiele
Zjada i szybuje
Samotny ptak.

Niepokój
nieład na granicy
zrozumienia i czucia;
myśl umykająca
przed ciężkim buciorem wyrazu;
wrażenie utraty cząstki pamięci;
zostawienia za sobą

bezcennego tlenu
potrzebnego zawsze i tu.
Niepokój w pokoju bez ścian, okien i drzwi.
Zamknięci z głupią miną
w pół słowa z wydechem.
Pod sercem ukryty zatrzepotał strach.
Niepokój
nigdy nie jest miłym gościem,
ale daje znać, że zostało jeszcze coś
do nie-stracenia.

pomiędzy spojrzeniami
rozbliźniam ciebie
o teraz

mniej z ust wydartych
umiałabym kochać
tylko za i nic

po brzegi czekania
za - sypiam siebie
udrżona przywykaniem

do nikogo

zdarza się
dłoniom drżącym
na płótnie nie malowanym

w słońca uścisku
zamkniętym spojrzeniom

nie wyszeptane
wciąż bliskie

jak bukiet z kwiatów bawełny
trzyma jego mózg
za rdzeń

poutykane w nim jak szpilki
parasole z papierowej tęsknoty
zamykają się i otwierają
pomiędzy palcami

zimno jej

stoję w oknie
zamiast świeczek mam łzy
noc się sączy przez szparę zwątpienia

skoczyłabym w ogień
gdybyś tylko tu był

nawet schody milczą uparcie
zaciskam palce na klamce
wzrokiem oparta o drzwi

wszystko wokół mi wypomina
że jednak ciebie tu nie ma

kap
spytasz
jakaś śmieszna myśl

uśmiechasz się do siebie
na przekór
szarą ulicą biegną
z twarzami zaciętymi
pukając się w głowę
na twój widok

kap
spytasz
jakiś kaprys umysłu

zapada mrok
latarniami rozświetlając drzewa
pojedyncze zjawy
umykają do domów
tylko kot łasi do nóg
a ty z uśmiechem głaszczesz jego sierść

kap
spytasz
mżawka to
czy już deszcz ?