Zeszyt Samotność, IFeelGrief

Wiedział, że lubi go bardziej niż powinna, wiedział, że tęskni gdy obok go nie ma, że drży cała gdy ją dotknie przypadkiem, wiedział, że w jego sercu nie ma już dla niej miejsca jednak brnął w to dalej. Krzywdził ją a gdy przejrzała na oczy nie potrafił się z tym pogodzić.

Przychodzisz tak po cichu, za tęskniona. Otulasz w ramiona, wypełniając mnie trwogą i tęsknotą.
Witaj z powrotem moja ukochana Samotności.

Ona znów udawała, że ma go głęboko w nosie. Jak najdalej odsuwała od siebie myśl, że tak bardzo pragnęła z nim być.
Nigdy nie potrafiła przyznać się do błędu. Do tego, że taki drań mógł zawładnąć całym jej światem.

Zamknięta w zimnych ramionach Samotności,
szukam klucza, który zgubiłam dawno temu,
klucza prowadzącego do wolności.

- Mówiłeś, że zawsze mi pomożesz, więc dlaczego nie chcesz mnie wesprzeć w mym planie?
-Mówiłeś, że chcesz, abym Cię prowadził, więc dlaczego puszczasz mą rękę i idziesz gdzieś sam?

Nigdzie nie jesteśmy bardziej samotni, niż leżąc w łóżku, z naszymi tajemnicami i wewnętrznym głosem, którym żegnamy lub przeklinamy mijający dzień.