Zeszyt Refleksyjne, Uciekinierkaa

Ubieramy się w metafory
Od stóp do głów
Wstydząc się nagości
Swoich emocji

Bo tylko tak
Są wolne
Jak ptak szybują
W górę, pod strzechy

Zrzucamy im kajdany
Otwieramy cele
To czas amnestii
Bo spojrzeliśmy im
Prosto w oczy

A wyrok jest jak
procent składany
W ofierze za winę
Którą wydaliśmy
Sobie za uczucia

A w głębi
Za kratami kłamstw
Siedzi prawda
Odsiaduje dożywocie

Kłamiemy
Że nikogo nam
nie potrzeba
Bo oni tylko są winni
Kształtu naszego życia

Nie interpretuj
Nie analizuj
Poczuj
Uwolnij

Niezdefiniowane w swej doskonałości.
Nieosiągalne dla żadnej skali.
Wieloznaczne w swym wyrazie.
Takie je widzi wprawne oko, tak definicji chwyta się umysł.
Piekno kobiety jako sztuka,
każda kobieta portretem,
artystą człowiek co szuka.

Przez kilka chwil tylko
goszczą nas drzewa.

Na jasnym skrawku trawnika,
by umrzeć, głowy otwierają szczęśliwce.

Nim zostaną
zdeptane lub ścięte.

*

Obróć twarz i spójrz
jasno w moją stronę.

I z zapisanych na piasku
słów kwaśnych się otrząśnij.

Poczuj jak do serca
zwykły powraca człowiek.

śpij
śnij
nie budź się

w snach
grasz z wiatrem mój ulubiony szum
w snach okładasz moje rany
płatkami z nut

i nie obudź mnie zwątpieniem
budź nadzieją

ocal
ostatnie dni
od zapomnienia

jestem proszkiem złudzenia
melodią z głębin jeziora

rozsypie mnie wiatr
rozmoczy deszcz

nie ujrzysz moich oczu
we mgle

nie

więc śpij i śnij