Zeszyt Poruszające serce, szisza

Zbyt późno cię pokochałem
- Za krótko, za mało

Wierzę, że czas rany uleczy
- Nie będzie bolało

Ale kochałem cię przecież
- Całą duszą, sercem

Zawsze pamiętam
- Każdą chwilę i miejsce

Zamykam oczy i jesteś
- Otwieram, znów tęsknie

Byłaś dla mnie wszystkim
- Sekretem, tajemnicą

Może za dużo wyjawiłem
- Spojrzeniem, oka źrenicą

Kazałaś drogą cierni odejść
- Zakrwawiłem nogi i ręce

Prawdę kłamstwem nazwałaś
- Żegnaj... Nic więcej.

Kiedy mojego życia melodia ucichnie, świt zapłonie w oknach, jakby ktoś zapalił zapomniane świece. Oddam w tedy we władanie sile wiatru tą melodie, którą niósł będzie, opowiadając o baśni, która we mnie żyła, o błękitnym blasku nieba w mych myślach, uśmiechu odbitym w mych oczach. Niech cichutko unosi ten czuły dźwięk podczas rozpinania porannych mgieł, niech delikatnie szepcze ci do ucha, jak widywałem cię wszędzie. W promieniach słońca i w kropli deszczu, przez którą czasem oglądałem świat.
I nigdy cię nie zapomnę… Powtarzać będę w wiernej pamięci twoje słowa, nawet wtedy, gdy nie będę w stanie usłyszeć w swych myślach twojego głosu.
Proszę, aby moja dusza unosząca się w dźwiękach powietrza nigdy nie pozwoliła twojemu sercu tęsknić za mną… Spójrz w gwiazdy. Tam będę. Tam zawszę będę.

Myśli ludzkie są jak natchnione księgi, w których wszystko emanuje i promienieje. Światła wydobywające się spod kory słowa ukazują święte stronice, które stoją przed oczyma umysłu jako zwierciadło, w którym odbija się nasze wewnętrzne oblicze, abyśmy się w nie wpatrywali, zadziwiali, zastanawiali nad sobą…

Tęsknota jest modlitwą najboleśniejszą. Potworne bóle, które odczuwa się w swoim wnętrzu kształtują serce, przedzierają drogę do wspomnień, które nabierają coraz to większego blasku i jaśnieją zgodnie ze swoją barwą, przelewając się przez otwarte rany.

Twój wzrok przenika we mnie wszystko, nawet głębokość samego serca, które nie jest skłonione ku niczemu w większym umiłowaniu, aniżeli ku drodze, po której mnie wiedziesz zapatrzonym spojrzeniem oczu, których źrenice są skrawkiem raju spoza granic ziemi.

Nadzieja przyspiesza nasze kroki. Lecz każe także patrzeć, gdzie stawiamy stopy, aby nie upaść.