Zeszyt Poezja, Żelek

Spróbuj sobie wyobrazić,
że mnie nigdy Tu nie było.
Wśród traw polnych,
w szumie lasów.

Byłam marą w Twoim życia śnie,
epizodem już u kresu.

Zapamiętaj smak mych ust,
zapach skóry,
muśnięcie włosów
targanych przez wiatr o Twą buzię.

Sylwetka ma już przezroczysta,
tylko czerwień ust widoczna.

Z każdym tchnienie
brak mi duszy,
tak bezbarwnej, marnej
na pozór nic nie znaczącej.

Zatrzymaj zegar na dziesiątej,
zostaw przy nim róże suchą.

Tańczę już ze Śmiercią.
Jej sylwetka tak przyciąga,
a jak zachęca do tańca,
ostatniego na tej ziemii.

Ale wszyscy wyobraźcie sobie,
że mnie nigdy Tu nie było.

Chroniczna permanentność…
Codziennie tak od nowa
W bezmyślną bezpamiętność
Zatraca się ma głowa.

Błogostan pieści umysł
Duch w lekkim tonie frunie
Już tańczą wszystkie zmysły
Świat wokół mnie wiruje

W ten miraż złudzeń pełny
Twa miłość mnie popycha
Gdy czar twój tak piekielny
Duszą całą wdycham.

Ukajam Tobą siebie
I nowym blaskiem płonę
Zatapiam dusze w Ciebie
I w Twej miłości tonę.

Stan ducha absurdalny
Nad umysł, nad stan rzeczy
Możliwie nierealny
Sam sobie ciągle przeczy.

To Tobą się odurzam
Wzlatuję w świat kochania
A w głowie mojej burza
I jasność zakochania.

Przemknąłeś mi pod powiekami
jak zgubiony cień
Nie miałeś koloru oczu
ani kształtu twarzy

Poskładałeś mi życie
z kilku prostych słów

Nie chciałam ich

A dziś…
Usta tak dziwnie drżą
gdy odwracając w albumie
Twoją fotografię
ukrywam spektakl serca
za wachlarzem dwóch słów:

Nikt ważny

W zwykłych bezbarwnych dniach
Bez przerwy zmęczeni snem
Liczymy słoje w pniach
Szukając azylu przed dnem

Byłem naiwny…
za bardzo chciałem…
a ty śmiałaś się…
z moich uczuć…
Ścieliłem…
z płatków kwiatów…
dywan…
dla twych stóp…
a ty śmiałaś się…
że to takie dziecinne…
Czyniłem świętem…
każde nasze spotkanie…
byś poczuła…
że jesteś dla mnie…
bardzo ważna…
a ty śmiałaś się…
że to takie staroświeckie…
Płakałem, gdy odeszłaś…
mając nadzieję, że kiedyś…
wrócisz…
a ty śmiałaś się…
że to takie nie męskie….
I wróciłaś kiedyś...
i wyszeptałaś, że jednak to było piękne...
tylko, że już drzwi do mojego serca
były szczelnie zamknięte...
I nie miałem już skrzydeł dla ciebie...
bo powyrywałem z nich wszystkie pióra…
by pisać nimi wiersze…

I co teraz ?
Zwiększyli mi etat, łobuzy;
Tylko nasze ślady będą się mijać.

Potykając się o twarze przechodniów,
Daremnie będę szukał Twej buzi,
Psując sobie wzrok, niepotrzebnie.

Może użyję wpływów i spytam listonosza ?
O tam, mieszka owe enigmatyczne dziewczę –
Tak zapewne mi powie.

I co wtedy ?
Napiszę list nasiąknięty uczuciami,
Włożę do butelki a może poślę gołąbkiem.

I otworzysz list, zapieczętowany pocałunkiem.
Aha... park, ulica i to speszone spojrzenie –
Wszystko sobie przypomnisz.

Zapewne się uśmiechniesz;
Z zażenowania ? A może z sympatią ?
Dowiem się, gdy wyjdę z cienia.

Tchnij we mnie życia odrobinę,
Niech znów poczuję, że nie ginę,
Niech mnie spojrzenie twoje ogrzeje,
Przecież wciąż wierzę, wciąż mam nadzieję.

Tchnij we mnie ciepła twego troszeczkę
Chodźmy na spacer nad naszą rzeczkę
Chodźmy jak dawniej drogą po lesie
Już nie pytajmy, co los przyniesie.

Tchnij we mnie wiarę w przyszłość świetlaną
Nie pozwól stanąć mi nad otchłanią,
Nie pozwól nieba chmurom przesłonić
I zamknij dłoń mą dziś w swojej dłoni.

Tchnij we mnie życie, wiarę, nadzieję,
Daj mi ciut siły i ukojenie,
Daj mi natchnienie na dalsze lata,
Bądź przy mnie zawsze, do końca świata.

/Joanna/

uwiera mnie krzyk za ścianą
córkę zaszczuć chce matka
słowa na ustach pianą
szmata! zdzira! wariatka!

uwiera mnie wzrok dzieciaka
na billboardach miasta brudnego
wyrok już zapadł: masz raka
lecz nikt nie wyjaśnił dlaczego

uwiera mnie kot podpalony
i psiny łeb roztrzaskany
rozdziobią nas kruki wrony
lub rozdziobiemy się sami

uwiera mnie sznur na szyi
gdy czas tnie z papieru dłonie
czyżby świat się pomylił?
co wisieć ma wpierw utonie

i jeszcze coś mnie uwiera
taki paradoks istnienia
choć nie chcę wcale umierać
od dawna już mnie tu nie ma

Już uwiędła w dłoniach dumna róża
Zimne jej listki już się nie zielenią
Przeminęło nagle wszystko jak burza…
Łzy na smutnych płatkach rosą się mienią.

Już nie powróci dzień przeszły i Ona
We wspomnień czeluści utknie, co było
Róża w rękach już nie kwitnie, lecz kona
A wraz z nią uczucie, które w nas żyło.

Pozostaje tylko w różę mocno się wtulić
Wspomnieć, tamtą miłość, tamten dzień...
Ostatni raz pierś wystawić spod koszuli
I pozwolić, by wbiła w serce swój cierń.

Gdy od serca odwrócisz lico
Szumy samotne piękno zakłócą
Nadzieja w wiarę będzie matrycą
Wtedy pozwolisz odejść uczuciom.

Gdy od pragnień będziesz uciekać
Lęki goryczy z wędrówki powrócą
Dusza pocznie zaniechać
Wtedy pozwolisz odejść uczuciom.

Gdy od miłości odbiegniesz w dale
Wykupisz życie za uzbierane żale
Kołysanki do snu nie zanucisz
Bo pozwolisz odejść uczuciom.

Pamiętasz?

Kolorowaliśmy kiedyś świat gamą słów
Mieliśmy ich kiedyś pełne pudełko
Kilkaset różnych pięknych kolorów
Dziś pozostała tylko czarna kredka

Pamiętasz?

Zmienialiśmy wszystko jednym gestem
Cichym szeptem naszych wielkich serc
Jeden uścisk dłoni dopowiedział resztę
naszych niespełnionych nigdy snów

Pamiętasz?

Stworzyliśmy kiedyś piękną melodię
pełną tego czego głowa nie pomieściła
Zakończyło każdą złego dnia agonię
Twoje ciche jej nucenie do ucha

Pamiętasz?

Nasze słoiczki z wielkimi marzeniami
Wpuszczane i zamykane szczelnie słowa
tymi starymi, zerdzewiałymi nakrętkami
Słoik tak jak ty tajemnicy dochował

Pamiętasz?

Latem ognisko niosło nasze opowieści
Może i były wyssane z palca
ale prawda zawsze się gdzieś zmieści
W bajkach okruch życia się zapląta

Pamiętasz?

Zimą czerwone od mrozu nosy
Rumiane od zimna uśmiechnięte twarze
Kuligów na śnieżnej drodze odgłosy
I te sekrety wtedy wypowiedziane

Pamiętasz?

Wspólne stanie w kącie sali lekcyjnej
gdy przyłapano nas na małych psotach
I te plany podczas tej kary wysnute
Niejeden powiedział by, że to głupota

Pamiętasz?

Ja pamiętam jak odchodziłeś przyjacielu
Wiatr niósł w przestworzach naszą melodię
Ciekawe czy dotarłeś do swojego celu
Ciekawe czy spełniając marzenia pamiętałeś o mnie.

Mów do mnie wierszem, mów do mnie piękniej

Mów do mnie szeptem, ja słuchać będę

Mów do mnie duszy językiem, anielskim głosem

Niech twe serce przemówi, ja Ciebie proszę

Bądź zawsze przy mnie, od teraz na zawsze

Bądź zawsze przy mnie gdy w przyszłość patrzę

Zatapiaj się w mym spojrzeniu tak jak ja robię to w Twoim co dzień

Podsycaj tą miłość by nigdy nie wygasł ten ogień