Zeszyt O Tobie, Isère

Wytężałem umysł, szukałem, pisałem i przekreślałem, i w końcu doszedłem do wniosku, że żadne słowa nie oddadzą tego, jak bardzo za Tobą tęsknię.

Przez zamarzniętą szybę podglądam świat. Jak obcy, jak gość, jak przechodzień. Przyglądam się ludziom, którzy radzą sobie z życiem. Wystukują rytm swego bicia serca. Rysuję na zaparowanej szybie znaki zapytania. Które mnie pochłoną. Zjedzą i zabiją. Unicestwią.

Zajmujesz jeden attometr kwadratowy w mojej pamięci, nie więcej, iluzją jest, że mnie wypełniasz i pochłaniasz.