Zeszyt Opowieści niesłyszane, Arisa

"...Nie opowiadajcie razem i osobno
że nie ma ludzi niezastąpionych..."

Śpieszę się. Pakuję rzeczy w chaosie, mając uczucie, że coś jest nie tak. Jeszcze nie wiem co, ale coś nie pasuje. Jakby ktoś podrzucił niepasujący element do układanki i czekał aż się zorientuję. Migają mi przed oczami kolory chowanych fatałaszków. Potrzebne na lewo, niepotrzebne na prawo. A po środku niepokój. Tak, uświadamiam sobie, że to niepokój. Lecz kiedy mam już sobie zadać pytanie czego się obawiam, zmienia się sceneria.

Duże kwadratowe pomieszczenie. Ciepłe, przytulne, nasłonecznione. Nie, to nie jest pokój, ani słońce, to duża ilość światła w przedpokoju. Siadam na kanapie, przypominając sobie nagle czego nie spakowałam. Obok mnie przykucnęło dziecko. Moje dziecko. Też czeka, ale ma ufne spojrzenie, jakby [...]

Lubię opowiadać. Lecz nie każdemu. Lubię się wsłuchać. Lecz nie w każdego. Lubienie to w ogóle wymagające zajęcie. No i zmęczyłam się. Więc odpocznę. W sumie, to też lubię. Szczerze? No dobra, to akurat lubię najbardziej. Ale, wracając do tematu, ostatecznie wyjścia nie ma. Lubię lubić i już. To jest tak, jak męczyć się i odpoczywać na przemian. Taka dwubiegunowość i jej karuzela. Nie mylić z konikami na biegunach. Gdzie by nie spojrzeć dwa przeciwne krańce. Otaczają zewsząd. Są nierozdzielne, jak orzeł i reszka, choć różne, to i tak dwie strony tego samego. Tylko pomyśl. Czarne i białe, suche i mokre, miękkie i twarde, dobre i złe, mądre i głupie...itp.
- I cóż z tego? - zapytasz. Przecież to oczywista [...]

Zapytałaś mnie kiedyś, jak go poznałam...
A ja zawsze unikałam odpowiedzi. Może bałam się prawdy? Być może obawiałam się, że słowa, wypowiedziane w pełnym brzmieniu, z delikatnym drżeniem głosu mogą brutalnie odmienić moją rzeczywistość? A być może bałam się osądu, który mogłabym dostrzec w twoich oczach?
Przed nim nie bałam się niczego.
Przed nim... swoje życie przez ostatnie lata dzieliłam na trzy okresy. Przed, z i po. Przed pierwszym spotkaniem. Przed pierwszą rozmową. Przed poznaniem...
Widzisz, niekiedy wydaje mi się, że przed nim nie było nic. Jedynie jedna, wielka, czarna plama. Jakby świat nie istniał, a czas nie miał racji bytu. Brzmi łatwowiernie, prawda? Niczym zwierzenia naiwnej nastolatki. Nie byłam wtedy nikim więcej. Pełną wiary, optymizmu i naiwności dziewczyną wierząca, [...]

Przyjechałam. Jesteś. Ale jakoś kołtuni się przestrzeń. Wokół dużo ludzi. Niby są obojętni, ale jakoś ze mną związani. Nie wiem jak. Ale są. A ja przypatruję się tobie. Jesteś jakiś odległy. Zamyślony. Bardziej z nią, niż ze mną.
Ona. Patrzę na nią. Kogoś mi przypomina. Kolor włosów zdradza farbowanie tuż przy przedziałku. Skulona, jakby garnęła się do ciebie, całą sobą. Jak kupka nieszczęścia do pocieszenia. Niby przypadkiem, ociera się o koniec ramienia. Ty też niby przypadkiem, ale wyczulony na każdy jej ruch. Gotowy podstawić ramię, bo może upadnie. Albo tylko potrzebuje czuć bliskość. Ta bliskość, jak niewidzialna nić zamyka przestrzeń wokół was.
Wszyscy gdzieś się śpieszą. Ponoć są jakieś zajęcia. Stoję zdziwiona. Jak wmurowana. Przecież Ona zajęła moje miejsce. To [...]

Gdybyśmy byli sobie pisani, co wtedy? Czy wraz z pocałunkami, oddawałbyś mi część swojej duszy? Czy przytulając mnie, ukazywałbyś mi swoje serce? Czy śpiąc przy moim boku, byłbyś mój? Tak najzwyczajniej w świecie mój? Zakochany po uszy, kochany i kochający? Tylko mój..

Tak się zastanawiam, czy to normalne z mojej strony, że wyobrażam sobie nas, siedzących zimowym wieczorem przy kominku, utkwieni w swoich objęciach? To zbyt banalne, prawda? Ale pomyśl, że tak bardzo zależałoby nam na sobie, że pragnęlibyśmy spędzić każdą wolną chwilę tylko we dwoje, ba, cały czas, jaki byśmy posiadali. Pilibyśmy gorące kakao, wsłuchując się w dźwięk przeskakujących iskierek i wpatrując się w tańczące płomyki. Szeptałbyś mi, jak bardzo mnie kochasz, a ja rumieniłabym się i nie mogła [...]

Tak, nie mówię. Tylko patrzę. Patrzę na Twoje słowa, uśmiechy, czasem grymasy. Mam taki głupi radar. Tam w środku. On kurczy mnie całą lub nie. Zanim skończysz cokolwiek, już wiem. A nawet zanim zaczniesz. Czasem go nie cierpię. Nie, co ja gadam. Zawsze!

Wolałabym chyba nie wiedzieć. Żyć beztrosko. A tu nici. Radar czuwa i wyczuwa. A Ty się dziwisz. Czasem nawet sam nie wiesz, co z Tobą jest. I zaprzeczasz, a potem przyznajesz radarowi rację. Kim więc jestem do jasnej cholery, że akurat mnie tak męczy. Bo męczy. Nie mogłabym być normalna, jak innych tysiące? Albo tysiąc tysięcy. Czarne białe, białe czarne. I już. A radar zna wszystkie odcienie szarości. I szaleje, by ustalić właściwy. I na co to [...]