Zeszyt opowiadania, Jagulec

Jest ktoś kogo bardzo lubię.
Począwszy od charakterystycznej krzywizny ust przy śmiechu, na zamykaniu powiek i zakrętach rzęs, przez długie włosy i słodyczy szyi na startych butach kończąc – lubię go.
Cenię nieco wyżej nasze wspólne lekkie milczenie, niż filozoficzny bełkot, którego doświadczam z przemądrzałych ust. Stawiam jego ignorowanie mojego gadulstwa, lekkiego pozerstwa i nieskończonego egocentryzmu na równi z dobrym snem, kawą, papierosem i pogawędką z każdym moim „ złodziejem chwil”. Jego kruchość jest niesamowicie pociągająca, nie, nie w sensie seksualnym. Silne zwierzęta ciągną do tego kruchego skarbu.
Niestrzeżone otwarte na świat poprzez swój wrodzony optymizm, moje małe świecidełko jest narażone na ciągły wpływ tych złych, złych ludzi.

A ja chwytam je mocno w ramiona i chowam głęboko, głęboko na [...]

Podszedł do mnie powoli i ostrożnie, jakby w obawie, że jeden krok może mnie zranić. Usiadł obok...
-Miałeś mi coś powiedzieć...
-Tak...-jego oczy zmartwiły się. Bał się, tak bardzo się bał -Nie wiem czy powinienem ci o tym mówić. To jest takie nierealne, nienormalne. To wszystko nie powinno się w ogóle wydarzyć. To nie ma przyszłości...
-Mam żołądek w gardle, proszę...
-Ja wiem, wiem ten wstęp to wszystko. Ale ja nie robię tego celowo. Ja nie chcę. Ale ja się boję, tak bardzo boję się powiedzieć ci o tym.
Marzyłam, żeby powiedział, że mnie kocha, że chce spędzić ze mną resztę życia. Ale to miało nastąpić dopiero w jego urodziny, nie teraz... Co mi powiesz, co mi powiesz Piotruś?!
-Nie [...]

-No to co? Pa? - zapytał.
-Pa. - odpowiedziałam i przytuliłam się do Niego.
Nawet przez kurtkę czułam ciepło bijące od Jego ciała. Odchyliłam się lekko, żeby spojrzeć na Jego twarz, jak zwykle była uśmiechnięta. Nadal trzymał mnie w talii. Patrzyłam w Jego duże, brązowe oczy. Patrzyły na mnie z wielkim uczuciem. Nikt jeszcze tak na mnie nie patrzył. Nie potrzebowałam usłyszeć słów, wiedziałam co chce mi powiedzieć.
-To co? Buzi? - w tym momencie się lekko zaśmiał.
Nie zdążyłam zareagować, a nasze usta się zetknęły. Zamarłam. Czułam się tak lekko, a jednocześnie tak ciężko. Jedyne co czułam fizycznie to Jego usta. Czułam jak wszystkie uczucia gromadzą się w jednym miejscu - na moich ustach. Pocałunek trwał, a wszystko inne [...]

przeczytałam Twoje imię, przymknęłam powieki i mimowolnie się uśmiechnęłam.
jak to jest nie ma Cie przy mnie a mimo to sprawiasz że czasem jest mi dobrze.
z drugiej strony, jestem zła, nie pamietam już twojego zapachu, powoli zanika
mi świadomośc samego twojego 'bycia' nie pamietam jak sie zachowywałeś,
nie pamietam tej twojej czułości z jaką mnie całowałes, przytulałeś, dotykałeś...
nie pamietam zwrotów jakich do mnie uzywałeś, ale pamietam że było dobrze.
nie chce zapominać niczego, chociaż te wspomnienia sprawiają mi ból wole
to wszystko pamietać, chce pamietac że kiedyś byłes, że ci zależało, że było
miedzy nami dobrze, chce pamietać o tym że kiedyś coś dla Ciebie znaczyłam.
szczególnie trudno jest gdy sobie mysle o tobie gdy kłade sie spać, oczywiście
płacze, denerwuje sie ze wszystko spieprzylismy, mysle jak to by było teraz
miedzy nami, zastanawiam sie, wspominam, płacze, próbuje zasnąć zamykam
oczy i co? widze Ciebie ten cudowny uśmiech, słysze tem gromki śmiech...
i płacze bo to juz nie jest moje, nie śmiejesz sie do mnie, nie dla mnie, eh.
nie ma nikt pojecia ile bym dała żebyś uświadomił sobie co czuje, jak tesknie.