Zeszyt opowiadania, whyou

Rozmowa przez telefon jest trudna. Najpierw trzeba wyłączyć muzykę, wstać z miejsca i ruszyć w poszukiwaniu cichszego albo mniej zaludnionego, albo odłożyć nadgryzioną kanapkę, i to w czasie kilku, najwyżej kilkunastu sekund. A im więcej mija czasu między usłyszeniem dzwonka a przysunięciem słuchawki do ucha, tym wyraźniejszy wyrzut sumienia tuż przed pierwszym "witaj". Na szczęście znika zaraz po tym.

A potem okazuje się, że po drugiej stronie telefonu też jest osoba. Że ktoś zadzwonił, bo potrzebował być mniej sam wśród świata wokół. A potem okazuje się jak mało potrafimy dać z siebie pozbawieni spojrzenia, przytulenia lub uśmiechu. I potem okazuje się jak niedokładnie prowadzimy swe jestestwo, bo choć tak wiele chcielibyśmy okazać, głos więźnie w gardle, wypluwamy z siebie tylko banały, których wstydzimy się jeszcze zanim język wymlaszcze je o podniebienie, zanim powietrze zaświszczy między zębami. Dławimy się słowami "będzie dobrze" i do serc napływa taka gorycz - gdzie się podział rozum? I potem okazuje się jak mało posiadamy świadomych myśli, właśnie wtedy, kiedy próbujemy przekazać je cząstką siebie, a jedynym nośnikiem ciepła okazuje się być głos, ten więznący w gardle głos, na który tak czeka ktoś z drugiej strony telefonu.

Odkładamy słuchawkę z poczuciem niedosytu i mocnym postanowieniem poprawy. Najlepszy rachunek sumienia.

„Piękne kobiety wierzą w swoją inteligencję;
kobiety inteligentne nie wierzą w swoją urodę.”
Pablo Picasso

Być może tylko udawała zaskoczenie. Przez szkła okularów w modnych oprawkach, patrzyła na mnie oniemiałym wzrokiem, jakbym spadł do niej z księżyca. Zanim zdecydowałem się dosiąść do jej stolika, obserwowałem ją przez kilkanaście minut. Z początku myślałem, że na kogoś czeka, ale szybko doszedłem do wniosku, że jednak przyszła sama. Sączyła krwawą mery i dla zabicia nudy palcowała ekran smartfona. Teraz jednak znalazła się w zupełnie nowej dla siebie sytuacji.
- Zróbmy dzisiaj razem coś szalonego – zawsze starałem się rozpoczynać konwersacje w sposób niebanalny.
Patrzyła na mnie długo, a zaskoczenie, które z początku zagościło na jej twarzy, szybko zmieniało się w zgoła inną emocję. [...]

Wciąż pamiętam te wieczory kończące dni raz w miesiącu, kiedy tata wracał do domu z wypłatą. Siadaliśmy wtedy wszyscy przy stole i niczym Al z rodziny Bundych, rozdawał pieniądze: mamie na zakupy i rachunki, bratu jego wyprawowaną część, dla mnie na doładowanie do telefonu... Sam zostawał z kilkoma marnymi banknotami w dłoni i ze wzrokiem wlepionym w ich nominały. Patrząc na jego siwiejące włosy i ich zastraszającą rzadkość... na zniszczone, zrogowaciałe dłonie... na zmęczone oczy... na nieogolone policzki... na strój mimo późnej pory wciąż roboczy... Patrząc na jego starzejącą się twarz, zastanawiałam się, czy warto dla tych kilkunastu zielonych banknotów nie widywać go całymi dniami.
Wciąż pamiętam te rodzinne rozmowy, podczas których bronił mnie nawet wtedy, kiedy fakt, że zawiniłam [...]

Zamknęła cicho drzwi. Zadrżała, gdy zimny wiatr uderzył łagodnie o jej skórę. Założyła szalik, raz jeszcze zerknęła w stronę domu i odeszła. Snuła się niczym cień, bezszelestnie w pustce śpiącego miasta. Nikt jej nie zatrzymał, nie zapytał gdzie idzie, nie uśmiechnął się do niej, nikt się nie martwił. Wszyscy spali.
Ciche tykanie zegara ponagliło ją, a jednocześnie przyciągnęło wizje jej świata z ostatnich kilku lat.
Małego chłopca z rumieńcami na twarzy, biegnącego ku niej z wyciągniętymi rączkami, wpadającego w jej ramiona, śmiejąc się serdecznie. Później chłopiec nieco podrósł, szedł z nią cienistymi alejami opowiadając o nowych kolegach. Kolejna wizja była jeszcze boleśniejsza. Dziesięciolatek podłączony do kroplówki, blady, z zamkniętymi oczami oddycha miarowo, a na prześcieradło spadają jej łzy... [...]