Zeszyt Oleander, Leike

Nadejdzie ten dzień, gdy odwiedzisz nas zapłakanych nad Twoim grobem a Ty uśmiechniesz się ponad tęczą ze snu. I z uśmiechem małego dziecka powiesz, że tam właśnie jesteś szczęśliwa.

Gdy czuję na policzku ciepło słonecznych promieni wiem, że to Ty jesteś przy mnie i dotykasz mojej twarzy.

Wiesz, chciałem się z Tobą spotkać. Tak na niby. Zjeść kolację, zabrać Cię do mnie i kochać się z Tobą przez całą noc. Gdy siedzieliśmy razem w restauracji, jedząc i rozmawiając zdałem sobie sprawę, że... Gapią się na mnie ludzie. Jakbym mówił do siebie. Przecież... To robiłem. Zostawiłem zielony banknot na stole i wyszedłem szybko z tego okropnego miejsca. Po drodze do domu próbowałem zebrać wszystkie łzy. Nie udało mi się.
Teraz stoję tu i nie wiem co zrobić.
Dlaczego jestem tu, nie tam?

Siedzę w małej, przytulnej restauracji, blisko rynku. Na zewnątrz ciemna noc, w środku blask setek świec. Siedzę sam, przy pojedynczym stoliku, z białym obrusem, białymi serwetkami i białym wazonem z kwiatami. Biały bez. I świece. Też białe. Biały to piękny kolor. Najpiękniejszy. Symbolizuje dobro. Kojarzy mi się z najpiękniejszymi kwiatami, z aniołami. Z Nią...
Kończę trzecią bądź czwartą szklankę whisky. Mężczyzna, na oko 25 lat, wysoki, brunet, z lekkim zarostem, w białym smokingu gra smutną muzykę na białym fortepianie. Dlatego tu jestem. Siedzę sam, piję alkohol i słucham fortepianu.
Czy tak wygląda niebo? Bóg gra na fortepianie, aniołowie przyrządzają dania? Ludzie są gośćmi odwiedzającymi niebo? Nie. To nie ma sensu.
Myślę o Niej. Każdego dnia. W końcu zostałem bez połowy serca. Czuję pustkę. Niedawno dostałem od Niej list, który czytam codziennie. Znalazła nową miłość. Na początku ucieszyłem się. Cieszyłem się, że układa sobie życie i świetnie Jej idzie. A teraz... Teraz też się cieszę. Ale czuję żal, że to jednak nie ja jestem na Jego miejscu. Tak wybrała. Trzeba się pogodzić. Ostatnio jest naprawdę źle. Nieprzespane noce, pojedyncze łzy. Brakuje mi Jej. Cholernie. Ale wiem, że to koniec. Zniknęła z mojego życia. I ja znikam z Jej. Nie mogę pisać do Niej listów. Nie potrafię tak korespondować. Poza tym, moje listy, moja osoba źle by się kojarzyły i przypominały chwile, które nie powinny się przypominać. Znikam. Muszę. Niech się Jej wiedzie. Niech będzie szczęśliwa. Niech się o Nią troszczy.
Tęsknię niewyobrażalnie...

Straszna jest śmierć ukochanej osoby. Umiera w jednej chwili, ale tak naprawdę odchodzi bardzo, bardzo długo...

__________
Z Tobą, Kasieńko, niebo będzie jeszcze piękniejsze. Nigdy Cię nie zapomnę.

Była jak zawsze śliczna. Jej smutek także. Nikt na świecie nie smucił się tak pięknie, jak Ona.