Zeszyt Nostalgie, bezdech

Widzisz dziewczynkę w różowej sukience z prawej strony? Tak, tę blondynkę. Spędziła długie dnie i noce, czekając na wyniki badań. Dostrzegłeś wzrok tamtej kobiety przy stoliku? Tak, w tej szmaragdowej tunice. Modliła się do Boga, by jej mąż przeżył ciężką operację. Popatrz na tego mężczyznę przy oknie. Przez niekończące się 13 minut, trzymał za rękę swoją żonę, której przedwcześnie odeszły wody. Spostrzegłeś trójkę rodzeństwa, którzy pusto wpatrują się w drzwi? Oni ze strachem oczekiwali na telefon, który powiedziałby im, że ich rodzice zginęli w wypadku autokarowym.
Wiesz co ich wszystkich łączy? Niepewność, która wraz z krwiobiegiem ogarnia całe ciało człowieka. Ten brak wiedzy, brak pewności, że wszystko będzie dobrze...

Rozpadam się,
kawałek po kawałku
Niedługo już nic nie zostanie
I nikt mnie nie pozbiera
Bo łatwo jest upaść,
ale wstać już trochę gorzej
Potrzeba
nadziei,
celu,
jakiegoś punktu odniesienia,
czegokolwiek
Nie mówię tu już o miłości,
chyba przestałam w nią wierzyć
Dziś już nic nie jest prawdziwe,
ja też nie
Już prawie mnie nie ma
Znikam
Już nic mnie tu nie trzyma.

To dziwne.
W matematyce dwa minusy dają plus,
nie nie zamierzam, oznacza zamierzam,
szklanka może być do połowy pełna i do połowy pusta,
trzy zakręty w prawo, dają zakręt w lewo,
głusi słyszą czasami więcej niż pełnosprawni ludzie,
grosik dla jednych jest niczym, a dla innych może oznaczać wszystko,
gdy mówimy kocham, ludzie odchodzą...
Więc, czy wrócą, gdy powiem nienawidzę?

zostawiłaś mi tylko wspomnienie
piękne miejsce gdzie ze mną byłaś
zostawiłaś mi łez strumienie
po prostu mnie zostawiłaś

zabrałaś mi radość wieczorów
i słońce każdego poranka
pustkę mam zamiast kolorów
stracona moja kochanka

niby jesteś a nie ma cię wcale
nadzieją próżną mnie zwodzisz
nie mogę już żyć tak dalej
nie chcesz mnie nie przychodzisz

w uszach wciąż brzmią obietnice
niespełniona z nich ani jedna
już dawno wszystko skończone
miłości moja żegnaj

Kazimierz Winnicki
(wszelkie prawa zastrzeżone)

- Czego się boisz? - zapytała.
W jednej chwili w głowie pojawiły się setki myśli... Boję się tego, że będę zwykłym szarym człowiekiem. Tego, że nie spotkam osoby, która uczyni moje życie wyjątkowym... Także tego, że nie będę w stanie dawać radości osobom, które kocham. Boję się życia... Ale najbardziej boję się tego, że nigdy nie zrozumiesz, co chcę ci powiedzieć, bo jest to dla mnie za trudne.
- Boję się... pająków - odpowiedział.
_______________________________________________________
Na wezwanie OpenYourEyes.

Jeszcze wczoraj bałam się… snów.
Przeraźliwie bałam
Bałam się ich na tyle mocno,
że każdej nocy przed zaśnięciem w modlitwie prosiłam Boga,
aby uchował mnie od tych nocnych obrazów.
Dzisiaj je lubię.
Nie. Dzisiaj ich potrzebuję.
Potrzebuję ich na tyle mocno by
żyć…
Bo tylko w nich mogę Cię spotkać,
bo tylko w nich mogę się zbliżyć,
bo tylko w nich mogę Cię
dotknąć,
przytulić,
pocałować.
Tylko w nich mogę z Tobą być.

Dzisiaj boję się poranków,
bo żyć przestaję, gdy się budzę.

Drogi, mężczyzno mojego życia.
Kiedyś zbuduję skrzydła. Utkam je z niespełnionych marzeń i przylecę do Ciebie. Porwę Cię i razem ukradniemy tęczę. Nie napiszę tu, że Cię kocham, bo tego nie mówi się na pożegnanie. Na pożegnanie mówi się: żegnaj i odpływa się w niebyt, ale ja tak nie potrafię. Nie umiem raz na zawsze zostawić Twoich oczu, ust, dłoni. Nie kłam, że Tobie to przychodzi z łatwością, skarbie, wystarczy, że podejdę i poczuję zapach Twojej miłości. Spójrz... za każdym razem, gdy musiałam odejść, wracałam, może dziś też tak będzie? Może nam się uda... znów nam się uda.
Budowaliśmy białe domki na piaszczystych plażach, wszystko powstało z nadziei, z ciepła naszych dłoni. Oddaję Ci wszystko. Lubiłeś przykładać ucho do mojej [...]

Myślę sobie czasem, że tak po prostu, bez większego wysiłku, bylibyśmy razem szczęśliwi.
Nie jestem szczęśliwa, gdy myślę.