Zeszyt Nieskończony płomień róży, Leeni

Myślę o Tobie w dzień
Marzę o Tobie w nocy
Jesteś w myślach jak cień
Marzeniom nadajesz mocy

Me uczucie jak narkomana głód
Jak u samotnego tęsknota
Zabija w sercu najzimniejszy chłód
I wypełnia je przyjemna ciepłota

Zależy mi na prawdzie i uczuciu
Zależy mi także na Tobie
Wiem że różnie bywa w naszym życiu
Zakochajmy się znowu w sobie

Bez zahamowań, ograniczenia
Jak zapalniczka kocha płomień
Spełniajmy nasze wspólne marzenia
Twórzmy własną księgę wspomnień

Widzisz, różnica między nami jest taka, że Ty dla mnie jesteś gotowa umrzeć, a ja dla Ciebie zmartwychwstać.

Co będzie jutro - Nikt tego nie wie,
W takie rzeczy bawią się prorocy.
Choćbym jak się starał i tak tego nie zmienię,
Nawet tej nadchodzącej ciemnej nocy.
Siedzę na oknie i patrzę w niebo,
W tle gra rockowa muzyka, wciąż myślę.
Nuty cichną, robi się tylko ciemno,
Schodzę w dół na poziomy co raz niższe.
Brakuję Mi Ciebie jak tlenu do życia,
To tylko kwestia czasu kiedy wygasnę.
Może to stanie się jutro, może jeszcze dzisiaj,
Wybije godzina w której na wieki zasnę.
Brak Ciebie na tym cholernym świecie,
Jest jak życie w ciemnej zamkniętej klatce.
Tymczasem rodzi się kolejne smutne dziecię,
Które nie może powiedzieć tego swej matce.
Tracę płomienie nadziei... Iskierki dobrej wiary,
Zaczynam się zamykać i [...]

Proszę powiedz mi gdzie jesteś
Gdzie cię znaleźć mogę
Wskaż mi do siebie jak najprostszą drogę
Bo ja ciągle błądzę snuję się jak cień
Twoja nieobecność zgania z powiek sen
Wciąż cię wypatruję blisko u mych drzwi
Kiedy ktoś zapuka myślę że to ty

Wczoraj chciałem napisać wiersz
i wcale nie taki sobie
Taki piękny - sama wiesz
Chciałem napisać go Tobie!

Miał być o miłości, tęsknocie
bez bólu i rozstania,
o uczuciu powtarzałby krocie
Do końca nieopisania...

Miał Cię pieścić mymi ustami,
Miał Cię kochać zawsze i wszędzie,
Miał Cię wielbić całymi nocami,
O Tobie głosić orędzie!

...lecz go nie napisałem
i nigdy już nie napiszę,
słowa całkiem zapomniałem,
a jak można opisać ciszę?!...

I choć wiersz z głowy wyparował,
I nic nie zostało
prócz czystego papieru,
Ja będę Ciebie wiecznie kochał...
...od teraz...
...aż na wieki wieków!...

(15.07.1997) - z dedykacją dla ..., która teraz po 15 latach znalazła sobie innego poetę...

Tonę w morzu miłości.
Tonę pełen radości...

Choć mnie serce ciągnie na dno,
W otchłań ciemnych wód istnienia,
Ja nie lękam się, nie walczę,
Niech mnie wciągnie do podziemia...

Niech pokaże swoje zęby,
Niech rozerwie mnie na strzępy.
Niech ta miłość mnie rozszarpie,
Niech się w serce moje wkradnie.
Wtem ochłonę...

Idę na dno,
Resztki zmysłów moich kradną...
Myśli o niej,
Milion wspomnień.
Żywy płomień w sercu moim płonie,
Weź je w dłonie,
Przytul mocno w swoje skronie.
Daj odpowiedź "czy mnie kochasz?".
Powiedz wprost, czemu szlochasz?

Nie umieraj, zostań przy mnie!

Serce w kamień się przemienia,
Kruszy duszę...
Pozostały mi wspomnienia.
Tonę w morzu miłości,
Tonę w morzu łez.
Tonę w morzu cierpienia.
Rozerwij mnie, rozerwij...
To już bez znaczenia.

Cóż mi z tego, że wszechświat jest wieczny, kiedy ja sam muszę umrzeć na wieki.
Albert Camus

czy to sen chwilą tak bezsenną płynie
czy też może gorycz umierania
gdy ja jak ten liść wiatrem od drzewa oderwany
w dal odpłynę

zamknie się powieka gdy wszechświata
zaskrzypią ostatni raz zawiasy
nie wpuści już smugi promienia źrenica
nie zatańczę raz ostatni

kochałam miłością bezdennie bezsensowną
spaliłam już dowody swojej winy
odchodząc gdy inni o mnie zapomną
przejdę nad horyzontem spadającą gwiazdą

tęsknota do ciebie wypełni mi wieczność
będę czekać choć wiem że na darmo
ale co z tego gdy inaczej nie potrafię
nie potrafię cię nie kochać

Dla Adriana K.

Wszechświat to trumna na wszystkie formy życia i nieżycie całe. Jacek Dehnel

Twój blask rozgonił szare chmury
Twój uśmiech wpadł jak promień słońca
dzień zrobił się jakby mniej bury
oby tak dalej trwał do końca

ogrzewa me obolałe dłonie
po zimniej nocy zesztywniałe
oddala od życia agonie
czarne myśli już bardziej białe

zastygłem bez przepływu ciepła
nie dostrzegam uśmiechu Boga
bo moja dusza już oślepła
tęsknota stała się zbyt sroga

zesztywniały dłonie rozwarte
bez siły by zacisnąć, chwycić
tylko nadal serce otwarte
aby się Tobą zachwycić

Twoje tak delikatne ręce
zrywają kneble i kajdany
przy Tobie, choćby w ich udręce
jestem ze sercem pojednany

mój świat jest tam, gdzie ty
wtedy bez słów dotykam nieba
w przedsionkach naszych serc
nie ma już żadnych złudzeń

wpatrując się w rzeczywistość
tylko ciebie w niej dostrzegam
i z myślą o tobie zawsze się budzę

to razem z tobą gonię horyzont
chwile - zapachem ciała przepełnione
aż po zachody czułego dotyku

- gdy wiosną nabierasz mnie w dłonie

i może być ciemno i za cicho
by mówić słów szelestem
w ferworze zapatrzenia w ciebie

- zakochana jestem…

Kocham kochać Cię nad życie
i wieczorem i o świcie,
o poranku, na przystanku,
także z kwiatów pięknym wianku!

Kocham się na Ciebie patrzeć,
w kinie, w tramwaju, w teatrze,
w łóżku, w sklepie, na ulicy,
w dżinsach, w szortach i w spódnicy!

Jesteś całym moim światem,
więc mnie mocno kochaj zatem,
bo nie znajdziesz już wariata,
który tak za Tobą lata!

Skażona w głębi jestem poezją dawnych wieków
Romantycznością uczuć, wylewnością poetów.
Miłości wzorce czerpię z wierszy Mickiewicza
Choć twórczość Słowackiego też nie raz mnie zachwyca.

Tetmajer przyzwyczaił do uwielbienia ciała
I do tęsknoty duszy niejednym wierszem skłaniał.
Gałczyńskie w swych piosenkach pokazał jak się cieszyć
Nauczył sercem patrzeć i w swoje szczęście wierzyć.

W głębokie zamyślenie Leśmian i Staff wprawiali
Łudzili mnie abstrakcją i mdłymi marzeniami.
Tuwim serce wzruszał, kazał śnić o raju
Gdzie tylko my będziemy, szczęśliwi, zakochani.

I kobiet też poezja miłości mnie uczyła
Poznałam żal i smutek w wersach oraz w rymach.
Szymborska mi kazała kochać całą sobą
A wiersze Poświatowskiej złapały serce trwogą.

***

Więc nie dziw się mój Drogi, że widzę w Tobie Księcia
Że nazbyt często płaczę i że dusza moja tęskna.
Ja przecież Ciebie kocham miłością tak liryczną
Jakbyś człowiekiem nie był, a ułudą mistyczną.

Cóż mam zrobić kiedy, ja inaczej nie umiem
Ja przez pryzmat ducha cały świat pojmuję
Więc mi nie miej za złe, że umiar czasem tracę
I śmiejąc się szczerze w chwilę później płaczę…

Winić za to lub chwalić trzeba lirykę miłosną.
To przez nią raz me serce schnie jesienią, a raz kwitnie wiosną.
Lecz za jedno dziękuję naszym szlachetnym poetom
Ze nauczyli mnie kochać Ciebie jak nikogo innego.