Zeszyt najwspanialsze, MarcoPolo

cieniu
co za mną stoisz
spraw
abym dojrzał

dokąd szliśmy
gdzie zbłądziliśmy

lub niechaj powieki mi się zabliźnią
niczym rany

wspomnienia niech wrócą w duszę
by wezbrało mi w piersiach
jak morze

jak mowa rodzinnych stron

a pośród tysiąca i jednej nocy
gwiazdo moja przewodnia

bądź wieczna!

jeśli w tobie jest iskra choć jedna
tego słońca

które nad polską wschodzi

za twym spojrzeniem
nie znam smaku twoich ust
nie znam dotyku twoich dłoni

W sennych myślach
mogę jedynie je spotykać
bo gdybyś tylko zaprosił mnie ...

gdyby tylko przestał padać deszcz
na twoim niebie

mogę jedynie
ukraść światło bijące z księżyca
i zanieść na nim moje tęsknoty
za twym oddechem na moich policzkach

Widziałem
jak umierała poezja
wiotka
wśród snów lip
opadających szelestem na ziemię

Magnolia
na rękach ją niosła
jak dziecko
poważną twarz miała
w rozlanych włosach
jak requiem
nucone przez biały welon
naiwny
i nieśmiały

Później lato
oparte o drzewo
stało
z teczką pękatą
w popelinowym płaszczu
i butach
wylizanych rosą
w zmurszałej bramie z cegły
mdlały róże
z bólu posiwiałe
w zniszczonych dłoniach
chowały twarze...

Serce obawia się cierpień [...] Powiedz mu, że strach przed cierpieniem jest straszniejszy niż samo cierpienie.

Pokochałam Anioła...
Lecz...
Nie mojego świata On strzeże.
Nie moją droga idzie.
Nie mnie trzyma za rękę.
Lecz...
Moja tylko ta miłość.
Moje tylko marzenie.
Moja tyko myśl.

Lecz...
Anioł nie mój.

A miłość tak bezinteresowna.
Miłość tak czysta.
Miłość zrodzona z wiary najgłębszej.
Miłość co uskrzydla i budzi do życia.

A Anioł nie mój...
Lecz...
Moje kochanie...

Dawno zapomniany władca, który chciał być Panem Świata a w swych podbojach przemierzył niezliczoną ilość krain, w których zdobył wielkie bogactwa. Pewnego dnia wszedł w posiadanie szmaragdu tak pięknego, że porzucił on swój podbój i powrócił on do swego pałacu gdzie umarł z głodu i pragnienia. Gdyż klejnot ten posiadał moc, gdy raz w twych oczach obił się blask jego zieleni tak prawdziwy ze świat, który Cie otaczał stawał sie tak nie realny i zmyślony, co sprawiało, iż wszyscy porzucali swe życie i do ostatniego oddechu podziwiali jego blask przez tysiące lat ludzie o nim zapomnieli został gdzieś z jakimś kolejnym głupcem, który zachwycił sie jego blaskiem. Historia ta była wiele razy opowiadana wśród historyków i pewnie bym ją zapomniał gdyby nie pewna młoda dama, którą spotkałem pewnego wieczoru w miejscu bez znaczenia o porze bez daty i jedno tylko pamiętam blask jej zielonych oczu sprawiał ze nic nie miało znaczenia chciałeś być tylko przy niej patrząc w jej szmaragdowe oczy. Kolor był o tyle ciekawy iż zmieniał odcienie w zależnosci od emocji, jakie gościły na jej twarzy. Mógłbyś po tysiąc raz umrzeć a nie oderwałbyś sie od widoku jej oczu a by móc je ponownie ujrzeć podbiłbyś świat jak długi i szeroki.

Bądź jak ptak, który, gdy siada na gałęzi zbyt kruchej, czuje, jak spada, lecz śpiewa dalej, bo wie, że ma skrzydła.