Zeszyt Najpiękniejsze ze wszystkich, Scream

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza.

Są rzeczy których nie robimy dla sukcesów, sławy czy bogactwa...
czasem po prostu chcemy nauczyć się podnosić z kolan.

Dziwnie tak. Kiedy na nikim Ci nie zależy.

Nie czekasz na żadną wiadomość.

Nie myślisz o nikim przed snem.

Nie czujesz strachu, ze ktoś zniknie.
Dziwnie. Bezpiecznie. Pusto.

Miała zwieszoną twarz. Nie widziałeś jej oczu. Jej usta prawdopodobnie zaciśnięte. Nic nie mówiła, nie musiała. Wydawać się zdało, że nawet nic nie słyszała. Szła, zatopiona w swoim świecie. Nie wołała o pomoc, nie chciała jej. Była szczęśliwa,szczęśliwa w swym obłędzie. Do czasu. Do czasu, gdy nie podnieśli jej głowy. I na siłę kazali patrzeć na ten świat, na szerzące się zło, na zanikające dobro. Zaczęła widzieć, słyszeć i czuć. Już nie w swoim świecie, już nie dla siebie. Już nie szczęśliwie i bez pardonu. Po prostu, przestała żyć.

Wcale nie chodzi o stabilność. Przecież jej nie mamy. Nie chodzi o bezpieczeństwo. Ciągle i ono nam ucieka. Nie chodzi o hajs, używki. Ani o mocny seks, każdego wieczoru. Chodzi o nas. Rozumiesz?

Nie mówię, że życie jest lekkie. Że lekkie powinno być. Nie mówię, że ludzie pozostają w naszym życiu na zawsze. Zawsze nie istnieje. Nie mówię, że umrzemy tymi za którymi zdaje się nam uważać. Nie mówię, że nasza kieszeń moralności kiedyś nie pęknie. Nie mówię, że zawsze do celu. Nie mówię, że ponad wszystko. Że dla pieniędzy. Że z miłością i pożądaniem. Nie mówię, że będą nas doceniać. Bo nie będą. Nie mówię, że osiągniesz wszystko to co chcesz. Że umrzesz dokładnie w tym miejscu, w którym pomyślisz, że to koniec. Nie mówię, że dasz radę. Że zawsze z podniesioną głową. Że zawsze dumnie jak paw. Mówię tylko byś walczył, byś pomimo wszystkiego chciał, byś pomimo wątpień trwał. Byś pomimo złego w dobro wierzył.

Oni odchodzą. Płaczesz. Może nawet i cierpisz. Potem po prostu się przyzwyczajasz do pustki. Żyjesz, bądź zasadniczo udajesz. Przestajesz myśleć, bynajmniej się starasz. Potem po prostu funkcjonujesz w innym świecie. Nie wspominasz, bo wspomnienia bolą. Nie próbujesz niczego ratować. Wychodzisz z założenia, że już nic od nich nie chcesz, nic chcieć nie możesz. A potem, po tej walce z samym sobą. Oni sobie przypominają. Wymagają wyrozumiałości, zrozumienia. Stawiają pod ścianą. Śmierć Twoja, albo ich.

- rozmawiasz ze mną, ale czemu nie patrzysz mi w oczy ?
- gdyż boję się tego co mógłbym w nich zobaczyć ...
- to znaczy ?
- mógłbym się przypadkiem dowiedzieć jak wygląda szczęście ...