Zeszyt Najlepsze, Tajemna myśl

Każdego wieczoru kładę się spać z nadzieją, że to ostatni mój dzień. Rano gdy otwieram oczy i uświadamiam sobie że nic się nie zmieniło ze smutkiem i rozczarowaniem mówię dzień dobry.....

Spadł dziś ze stołu. Rysując błyszczące, świeżo wypolerowane panele. Rujnując moją ciszę. Spadł - filigranowy gwóźdź.

***
Nie doszukuj się w tym prawdy.
Nie szukaj w tych słowach mnie. Dziś jestem nieobecna.
Moja egzystencja utknęła w progu minionych wydarzeń. Przygaszona cieniem czasu, uporczywie szukam promieni wolności. Niemalże bezszelestnie stąpam po bardzo cienkiej nici swej cierpliwości. Czuję, jak ktoś zaczyna ją szarpać. Mam wrażenie, że zaraz spadnę. Cały mój świat runie pod ciężarem mnie. Pod moim ciężarem? Przecież jestem taka lekka, filigranowa... Prawie mnie nie ma. Jaki ciężar? Ach...
Ciężar życia mnie przytłoczył.

jaką szkołę skończyłeś? zapytają.. zamilknę i w oczach zaszkli mi się nim odpowiem: cóż mi po wiedzy gdy serce rozdarte i zaszyć go nie mogę, cóż po książkach gdy płuca się skurczyły- oddech jak wspomnienie, miły..cóż mi po tytułach gdy dusza krzyczy i płacze, już nigdy czasu nie cofnę, jestem tylko ubogim zakłamanym bogaczem..

Ziściły się moje koszmary
Tracę cząstkę siebie
Dusza rozpęknięta na pół
Już nigdy się nie scali
Chcę się przebudzić

Hominem…

Płomień dotyka ściany
Rozwijając szepczące cienie.

W kącie okna pająk nawleka struny
Nut rozmazanych deszczem
Opadłych z skrzydeł nieba.

Mrok rozdziera granice
Jak nóż lustra twarzy
Gdzie oddech w knocie wosk topi
Unosząc myśli odbite echem
Jak warkot ciem zamkniętych dłoni.

Łyk nikotyny…

W świecy toną zastygłe słowa
Splatając rozlane krople

Drzazgi lampy unoszą szybę
Przez cień obcy w szacie
Pełznący zdradliwym szmerem.

Krople jak farba wbijają się w pędzel
Kąśliwie przez rzęsy w źrenice
Tonące w naciętych rogówkach
Unoszą w ścianach obrazy
Niewidoczne za dnia kroków obuwia
Jak chaos wiatru toczący puszkę
W ślepych chodnikach balkonów języka.

Wosk krew w świecy toczy
Topiąc się w jelitach…

Jak przekleństwa nuta naciąga skronie
Łowiąc oddech spod ściany
Gdzie tynk uwalnia zaszyte usta
Strojąc struny w skrzypce
Przez smyczek deszczem rozwiany
Płynących na oknie kropel.

Snem umrzeć lub dniem ślepym rodzić
W pakt krew toczyć z szatanem
Byle by nie człowiekiem w ciele zamkniętym.

Wstyd mi… wstyd mi mój Boże
Żem rasą tą przeklęty…

Kolejny pusty wiersz o miłości napisano.
Kolejny nic nieznaczący zlepek słów.
Tak to już jest, gdy się pisze o czymś,
Co zna się nie z praktyki, lecz ze snów.

Samotność składa się z rozmowy z samym sobą,
gdzie wgłębi własnych myśli tworzymy historie,
w którym szczęście nie ma prawa uciec.