Zeszyt myśli, GiveMeLove

Boję się Alzheimera serca...

... że kiedyś przyjdzie taki dzień i zapomnę jak bardzo Cię kocham, i jak wiele znaczysz w moim życiu...

Ze złamanym zaufaniem do jednej osoby jest jak z pękniętym szczeblem w drabinie.
Niby tylko jeden, ale boisz się pewnie stanąć na innych.

Smutne, kiedy człowiek zamyka się w klatce urojeń o własnej doskonałości,
a dusza skrzypi z braku ciepła.

Przechodzisz z ramion do ramion, literą zmyślasz sobie życie,
pościel wciąż pusta i myśli, że on tam daleko inną dzisiaj usypia...
znów samotny poranek, noc nie tuli powiek,
nawet kawa smak ma bezbarwny...
cóż warta filiżanka samotną dłonią trzymana
kiedy życie zmyślone wśród obcych przez palce ucieka...

Z cyklu : echo pustej plaży.

Ta pustka w oczach, ten nieobecny wzrok. W sercu tląca się nadzieja podczas kolejnych bezsennych nocy. I naiwna wiara, że nasze dłonie splotą się we wzajemnym uścisku. Oraz wyobraźnia wybiegająca w przyszłość, w której nas nie będzie.

Przeszłość Nas kaleczy. Przykręca śruby Naszej ułomności. Zasiada na wózku Naszych wad. Zabiera spokój w ciemną noc. Przeszłość, która odeszła do lamusa. Przeszłość, której oddech czujemy na plecach. Przeszłość, na którą teraz już nie ma miejsca. Jest dziś, jesteśmy My. My bez niej.