Zeszyt myśli, Sayuri91

Jest taki czas w życiu, kiedy uśmiech przypadkowej osoby napotkanej na ulicy sprawia radość… - to czas samotności…

Wyobraź sobie...
Stoisz na samym środku pustej, ogromnej, chłodno skąpanej w blasku księżyca sali...
Przez zamknięte oczy widzisz cień: smukły, zbliżający się powoli i bezszelestnie w Twoją stronę.
Słyszysz tylko w tle ciche, czyste, pojedyncze dźwięki kojącej melodii.
Przez zaciśnięte usta wypowiadasz jedno tylko słowo...

...pragnę!

Smukła postać obejmuję Cię w pasie.
Czujesz tylko jej oddech na szyi- jej delikatne usta oddychające wprost na Twoją szyję.
Czujesz jej zapach, delikatny, zmysłowy, przyprawiający o lekki zawrót głowy.
Mdlejesz z rozkoszy w jej ramionach... A przynajmniej masz takie wrażenie.
Bo w momencie kiedy wplata w Twoje palce swoją dłoń odzyskujesz na moment świadomość.
Tylko na moment...
Bo resztę czasu śnisz...
Śnisz o niewyobrażalnie namiętnym tańcu, tańcu waszych oszalałych, spragnionych wzajemnie dusz.
Trwasz, żyjesz, oddychasz... Kochasz!

Rano budzi Cię ból kręgosłupa.
Leżysz sama na środku ogromnej, skąpanej w ciepłych promieniach słońca sali...
Przez otwarte oczy widzisz oślepiające Cię słodko-pomarańczowe słońce.
Słyszysz dźwięk dobiegający z zatłoczonej ulicy zza okna.
Wykrzykujesz tylko jedno słowo...

...dlaczego?

Kochać- to znaczy zsynchronizować rytm bicia dwóch serc...
Nawet jeżeli jedno serce cierpi na arytmię...

Smutek nas szpeci, ale gdy schowasz go pod skórę umrzesz od środka. A lepiej być brzydkim niż pustym.

Samotność kaleczy serce, ale kształtuje wrażliwą osobowość. Czas w tym wszystkim gra rolę pochopnego aktora.

- Teraźniejszość to ty.
Przez chwilę milczał. W końcu odezwał się drżącym głosem :
- I przyszłość, jeżeli zechcesz.
- Tak. Poproszę.

-Zatańczysz?
-Dajesz mi wybór?
-Nie.
raz, dwa, trzy...
Podszedł powoli, zdecydowanie, patrząc Jej głęboko w oczy.
Wyciągnęła doń delikatną, aksamitną dłoń.
Chwycił Ją mocno i przyciągnął dynamicznym ruchem ramion do siebie.
Wstrzymała oddech, poczuła tylko ciarki na plecach,
kiedy w tle sali usłyszała Tango Rachmaninova.
W drugiej kolejności poczuła jego silną dłoń obejmującą ją w pasie.
Zaczął...
Była posłuszna...- Nie!- Nie była świadoma!
Straciła świadomość, odpływała z każdym dźwiękiem wydobywającym się z mroku sali.
Chłodne, niebieskie światło księżyca oświetlało smukłe sylwetki kochanków.
Z każdą nutą, Tengeros zatracali swoje duszę, brnąć drogą bez powrotu.
Smak Jej czerwonych, winnych ust, przerywany, głęboki oddech, zapach Jej ciała
był przyczyną istnego obłędu jakiemu z pożądaniem się oddawali.
Tango straconych rozbrzmiewało w ich duszach.
Czas się zatrzymał...
Bicie Ich serc stało się nie do wytrzymania głośne, wolne...
Przestały bić.
Umarli?!
Nie.
Zaczęli Żyć...

Człowiek może postąpić dziesięć razy źle, potem raz dobrze i ludzie z powrotem przyjmują go do swoich serc. Ale jeśli postąpi odwrotnie: dziesięć razy dobrze, a potem raz źle, nikt już więcej mu nie zaufa.