Zeszyt Mija, anotherway

Mówi się na to wiersz
z twarzą umorusaną istnieniem
śmiechem dziecka
potłuczonymi kolanami
i plastrem arbuza upuszczonym z ręki
do żwiru

W zębach są kamienie
jak łzy w oczach szarych
nie do rozgryzienia

Zachodzę tu rzadko, choć
stawiam przecinki
piszę fotografie gęsią skórą
po rozlanym pod powiekami wiatrem

Wspomnienia je się jak ziemniaki
upieczone w jesiennym ognisku
na nieposkromionych polach w galopie
niekiedy można przysnąć...

Któregoś dnia na dłużej tu zajdę.

Złamane skrzydła nie są bezużyteczne, ponieważ nadal trzymają w nas wspomnienia, że jesteśmy w stanie latać.