Zeszyt marka, zatopiony.wrak.

Zgrzyt obręczy na szynie
w słońcu lśniącej
tramwaj zatacza się w miejskim
pejzażu

Miasto to parch
w kąciku ust rzeczywistości
w której utonęła procesja
z wielkim obrazem
na którym jest nic

W przejściu podziemnym bezdomny
bez butelki wódki
bez papierosa
bez ludzkiej litości...

Pływają sny
meduzy pufają w niebo
rodzi się dziki świat
powleczony rudym oddechem
w którym umarło echo

Przyszła noc
w zlewie oddychają łyżeczki

po kawie ślad
na kuchennym blacie
czajnik, chleb z makrelą
i cisza

czarna noc
przebita gwoździem
miejskiej latarni

Może teraz śpisz
wylizana blaskiem księżyca
jeszcze w poświacie zmęczona
subtelna tęsknoto...

Jego jedynym przyjacielem
jest pies
pies

- jakie to smutne -

Nie człowiek
który zrozumie i doradzi
ale kundel o doświadczonych oczach
papieros z kawą w dymu smudze
na pożółkłym obrusie

Niekiedy patrzą na niego
Maryja i Józef spokojni tacy z dzieckiem
płowiejąc na płótnie

Ta kawalerka to sześcian gomułkowski
z dolnej półki
mała kuchenka w przedpokoju
z bulgoczącą wodą
na chińską zupkę...

Stał przed kolejową rogatką
światła
migały czerwone
i panowała cisza
z którą trudno było mu się porozumieć
milczał

kiedy przejeżdża pociąg
to człowiek
ma wybór
gdy przejedzie
zostaje mu życia droga

jeszcze przeleciał ptak
nadzwyczaj zwinnie
jak baletnica
przejechał pociąg osobowy

podnieśli rogatki
żelazny pręt
dyndał pod szlabanem obojętnie
jak powieszony człowiek
ruszył sznur samochodów
on też poszedł
w lekko zamglonym pejzażu
popielaty od wspomnień