Zeszyt ładne, blomberg

Możesz wmawiać całej populacji ludzkiej jaki z Ciebie twardy człowiek jak wielka siła w Tobie drzemie a w obliczy bólu zwijasz, kurczysz, kruszysz się i zatapiasz we własnych łzach.

Pragniemy skrzydeł, lotu ponad chmurami, a w niektórych chwilach ledwo co raczkujemy po własnym życiu.

Tęsknota... ogromny psychiczny ból z powodu tej cholernej niemożliwości dotknięcia cię, pocałowania, przytulenia... Nie może istnieć bez jeszcze większej od tego bólu miłości. Tak myślę. A jeżeli jest tak jak myślę... To tu już nie wystarczy słowo miłość, Mała.

W każdym razie nie przestałeś się dla mnie liczyć. Nieraz myślę o tym, co możesz właśnie robić.. szczególnie, kiedy patrzę w niebo - na księżyc. Być może dlatego, że to właśnie Ciebie z nim uosobiłam jakiś czas temu, kiedy tak straszliwie i uporczywie Cię nie było. Jesteś wyjątkowy i nie daj sobie tego zabrać.