Zeszyt Kate, Imala

I nawet po najstraszniejsze burzy stopniowo pozostaje tylko deszcz, aż w końcu wychodzi słońce i wszystko dookoła nabiera dawnych kolorów.

Problem ze świadomością polega na tym, że twoja przeszłość zawsze żyje gdzieś w tobie. Jeśli zapędzisz psa do kąta i przestraszysz go, to wyjdzie z niego wilk i cię pogryzie.

Dopiero późną nocą, przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce, umieramy z miłości.

Od pierwszego dnia wydał mi się taki bliski.
Najpierw przyjaźń, potem... może miłość?
Nie wiem... To było tak cholernie silne uczucie, że nie mogłam tego znieść. Z tej "miłości" byłam w stanie zrobić dosłownie wszystko.
Wszystko ślicznie, pięknie do momentu.....
Gdyby nie wpieprzył się w taki syf, pewnie dalej bylibyśmy razem...
A teraz...? Teraz już nawet nie płaczę. Chyba już nie mam czym.
Wiem, to głupie... Ale cóż. tak to już jest. Pierwszej miłości się nigdy nie zapomina...

Najpierw ludzie stają się sobie niewyobrażalnie bliscy.
Później coś się pieprzy, tracą ze sobą kontakt.
Kolejno stają się znów przyjaciółmi, ale zawsze z jednej strony jest to nieujawniona miłość.
Na końcu sam fakt, że ta druga osoba jest nieosiągalna staje się koszmarem... "...Czuję się jak wyrwana z koszmaru. Dzień jak co dzień..."

z poważaniem Malajestem

Przenieś moje myśli do swojego serca. Zajrzyj w moje marzenia i zobacz
czy Cię tam nie ma. Wejdź w moje słowa i poszukaj w nich mojej duszy. Spójrz mi w
oczy i zobacz, czy widzisz w nich ten płomień radości co kiedyś rozpalał serca
wszystkich w koło? Utraciłam sama siebie. Zatraciłam siebie w Twoich oczach. Część
mnie wciąż jest w Tobie. Mnie dogoniła ciemność, przed którą ucieka każdy z nas.
Kiedy ja biegłam w stronę światła, ona niespodziewanie chwyciła mnie za rękę i
pociągnęła w odchłań zapomnienia. Tam wypiłam kielich po brzegi wypełniony
cierpieniem. Ze łzami w oczach opróżniłam go do samego dna. Kiedy ciemność
uwolniła mnie ze swoich więzów świat stał się dla mnie szary i niezrozumiały. Po
prostu, [...]

Dałeś mi to czego pragnęłam, potrzebowałam. Byłam szczęśliwa tak jak jeszcze nigdy . Pokochałam Twoje oczy i wszystko, całego Ciebie to jak się uśmiechałeś i jak patrzyłeś, to jak układałeś usta mówiąc pojedyncze słowa. Bałam się w to uwierzyć lecz ty złapałeś mnie za rękę i prowadziłeś. Po kilku krokach stanąłeś wyjąłeś chustkę z kieszeni i zawiązałeś tak żebym nic nie widziała. Chciałeś bym stała się jeszcze bardziej ufna. Znowu wziąłeś moją rękę i prowadziłeś. Wiedziałam że mam Cię blisko, zaufałam Tobie. I tak szliśmy powoli krok po kroku aż wreszcie stanąłeś i puściłeś mnie. Słyszałam tylko wiatr i szeleszczące drzewo, które stało tuż obok mnie. Nie wracałeś minuty, godziny. Byłam coraz bardziej samotna lecz czekałam. Wiedziałam że Cię straciłam ale nie chciałam w to uwierzyć. Zawiązałeś mi na oczy chustkę, prowadziłeś lecz zapomniałeś o mnie i zostawiłeś mnie w środku naszej drogi. Ale to nie było najgorsze. Najgorsze co mi zrobiłeś to to że nie zdjąłeś tej chustki. Przywiązałeś mnie do siebie. Może Ty o tym zapomniałeś, niestety ja nie potrafię. Co sekundę znowu wiedzę Twój uśmiech, czuje Twój zapach. Od tej chwili gdy mnie puściłeś czekam i nawet gdybym chciała to nie potrafię. Nie potrafię przestać kochać …

Motto: „Gdy nadwrażliwość jest jak bilet w jedną stronę stąd...” (Coma - „Leszek Żukowski”)
Muzyka: IRA - „Na zawsze”

Zegar tykał nieznośnie monotonnie, zadając ból tej cząstce mnie, która jeszcze potrafiła skupić się na czymkolwiek. Nerwowy rytm, bezwiednie wystukiwany przez moje palce na krawędzi biurka, tykanie zegara i jeszcze ten okropny zgrzyt ostrej końcówki pióra, pędzącej po kartce obszernego notatnika w jakimś szaleńczym pościgu za... Za czym? Czyżby za wyrokiem, który i tak już nazbyt długo odwlekałam? Ciche mamrotanie statecznego jegomościa w sztywnym garniturze, który co jakiś czas spoglądał na mnie zza swoich zsuniętych na koniuszek nosa drogocennych okularów, sprawiało, że resztki mojej cierpliwości rozpierzchły się niczym zające po łące. Powszechnie szanowany lekarz odłożył srebrne pióro i sięgnął po filiżankę [...]