Zeszyt Jeden oddech, bajdewind

Witaj w świecie mym
W świecie potworów których nikt nie widzi
W świecie demonów które szepczą codziennie
Każdy widzi mój uśmiech
Nikt nie widzi moich demonów i potworów, które towarzyszą codziennie obok mnie
Ktore niszczą mnie po cichu
Jestem jak ogień który parzy innych i siebie
Ogniem który nie panuje nad swoją wielkością
Czasem parze nie odpowiednie osoby
Osoby którzy chcą mi pomóc, a ja ich odtroncam i krzywdzę jak siebie
Poznałam zapalniczkę która mnie rozpala i staje się większym ogniem
Ja potrzebuje wody, ktora mnie ugasi
Wody ktora pomoże opanować moje życie

"Człowiek ma dwa życia, to drugie zaczyna się wtedy, gdy zrozumiesz że życie jest tylko jedno."

....
Są tacy ludzie
których uśmiech
cenniejszy jest niż słowa
i przytulać potrafią
spojrzeniem
....

Jeszcze
wiszę na gałązce
ja - zielony listek
w blasku słońca
i zżółknąć chcę
gdy spadnę
w twoje ramiona.

:-)

Jest park
A w nim ławki.
Z pięć może sześć.
Są i latarnie,
Z ławkami wierne
Duety tworzą.

Jedną ławeczkę
Każdego dnia
Odwiedza pani Zwyczajna
Z pieskiem kudłatym,
I pan Codzienny,
Z gazetą w ręku.

Każdego dnia
Zwyczajnie,
Tak codziennie
O porach stałych dla siebie
Ławeczkę swą odwiedzają.

Nie jest im dane
Spotkać się razem.
Niczym w baśniowym świecie,
Dzieli ich strażnik
Na wieży ratusza.
Zaklina ich kurantami
Co tworzy mur odgradzający.

A oni nieświadomie,
Jedno odchodzi
Na chwilę przed...
Drugie przychodzi
Tuż chwilę po...
Nieświadomi
Swego istnienia.

I tylko ławka
Z latarnią obok
Wiedzą, że mogłaby
Narodzić się miłość
Niezwyczajna,
Taka niecodzienna.

Słyszę te szepty
za swoimi plecami
między innym
Kim teraz jestem...?

Człowiekiem.. !
Który swoje siły
skupia na bezsilności
a uśmiech zostawiam

Na finalny koniec
gdy przyjdzie czas
pełny oddechu i spokoju
w zatroskanym sercu

Nie będę tracić czasu
na brak zrozumienia
a właśnie zostawię
wyraz zobojętnienia...

10.10.2023

Chciałbym wyrosnąć z poezji
Jak wyrasta się z głupiego śmiechu
Chciałbym nie mieć trzydziestu lat
Lepiej jest mieć pięć lub osiemdziesiąt pięć
Ktoś puka do mej głowy
Przez ścianę
Przez mgłę
Hałasem burzy jaźń
Pnę się ku dnu
Ujadam w obłokach
Gdybym tylko zmienić mógł
W jakim świecie żyję
I czas
A najlepiej wszystko, oprócz Ciebie
Robiłem to nie raz

Chciałbym wyrosnąć z poezji
Lecz ona wyrasta ze mnie

Przełamali opłatek
uśmiechnęli - do wspomnień
żeby jakoś ominąć co już nie grzeje
i rozejdą do swoich marzeń
gdy za ostatnim gościem
zamkną się drzwi.