Zeszyt It must have been love..., Roseia

Jestem jeszcze zakochana resztkami bezsensownej miłości i jest mi tak cholernie smutno teraz, że chcę to komuś powiedzieć. To musi być ktoś zupełnie obcy, kto nie może mnie zranić.

człowiek miewa w życiu takie chwile , kiedy lubi otaczać się przedmiotami , które przypominają smutek .

Dopiero późną nocą, przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce, umieramy z miłości.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Kiedy człowiek się zakochuje, jego życie nieodwracalnie się zmienia i choćby nie wiedzieć jak się próbowało, to uczucie nigdy nie zniknie.

Spojrzałam prowokacyjnie na niego, a on odpowiedział na moje spojrzenie. Przez chwilę wydawało mi się, że zdołał dostrzec ogrom nieszczęścia w głębi mojej duszy.

noce stały się dla mnie oczekiwaniem , nawoływaniem o pomoc , krzykliwym nawoływaniem o powrót kogoś.

ale dotąd nie wiem do czego tak naprawdę służą te wszystkie noce .