Zeszyt inni autorzy ., Illegale

Rozdział II
Drogi Pamiętniku!
Wiesz, że się boję, prawda? Boję się wielu rzecz. Tego, czy moja córeczka mnie znienawidzi, czy przeżyje, mając taką matkę. Czy ja przeżyję. Czy zdołam wytrwać w swoim postanowieniu. Przepłakałam całą noc. Z bezradności, ze strachu. Nie mogę przewidywać przyszłości. Dobrze byłoby czasem mieć taką maszynę. Obiektyw, przez który można by spojrzeć i zobaczyć to, co czeka cię za kilka lub kilkanaście lat. Niestety, pozostały mi tylko marzenia. Uśmiecham się za każdym razem, gdy widzę ją oczyma wyobraźni. Nawet mi się śniła. Biegała razem z innymi dziećmi na placu zabaw, bujała się na huśtawce, skakała. Była do mnie podobna. Wiedziałeś o tym, Pamiętniku, że osoby występujące w naszych snach to ludzie, których już kiedyś spotkaliśmy? Ja [...]

Czasem uświadamiamy sobie, że walczyliśmy o coś, co nie było warte naszych starań.. Wtedy trzeba pozwolić temu odejść.. Trzeba umieć pozwolić odejść.. Nie żałuj, mogłeś nigdy nie mieć tych wspomnień.. Nie żałuj, ale naucz się z nimi żyć, naucz się oddychać..
I zaufaj mi, kiedy czasem mówię 'nie patrz wstecz', po prostu się nie odwracaj.. nie odwracaj..

z tą myślą robię sobie przerwę, niebawem wrócę, trzymajcie się kochani! :)

Przepraszam, tak bardzo się bałam,
nie potrafiłam zaufać,
zbyt wiele oczekiwałam,
by serca swego posłuchać.
Wiem, że Ciebie zraniłam,
uwierz- też zapłakałam,
z uczucia Twego zadrwiłam,
niczego nie rozumiałam.
Nie umiem się przed kimś otworzyć,
nie chcę już więcej cierpienia,
nie umiem miłości współtworzyć,
za bardzo się boję zranienia.
Wybacz mi, proszę, nie chciałam,
pozwól, że po nas zapłacze,
zbyt mało od siebie dałam,
sobie już nie wybaczę.
Kolejna szansa minęła,
znowu jestem tu sama,
łza z miłością spłynęła,
a w sercu została rana..

Czasem wolałabym żebyś umarł, chociaż dla mnie i tak umarłeś… ale wtedy łatwiej byłoby pogodzić się z tym, że już nigdy nie będzie Ciebie w moim życiu, że nie obudzę się przy Tobie ani nie zasnę, nie zjemy razem śniadania i nie poprzekomarzamy się, a potem nie pocałujesz mnie i nie przytulisz… łatwiej byłoby mi pogodzić się z tym, że Ciebie już nie ma niż z Tym jak bardzo mnie zraniłeś, a każdy kolejny dzień przepełnia moje serce bólem i nienawiścią. Wiem to okropne uczucie, ale im bardziej staram się go pozbyć tym ono bardziej we mnie potęguje i nie wiem czemu, ale pomimo tego wszystkiego ja nadal Cię kocham…

Nie mogę być zła o to, że wlazłam ze swoimi butami w Twoje życie i ugrzęzły jak w bagnie a teraz chodzę boso.