Zeszyt inne, cudnie

i nie wmówisz mi, że zapomniałaś o człowieku, który kiedyś był dla Ciebie całym światem
nie uwierzę...

chciałabym napisać list do Ciebie. nie po to byś go przeczytał. napisałabym go po to byś miał coś po mnie, jakąś pamiątkę, wspomnienie, zapach, kolor, dźwięk.
bo ja zawsze najbardziej pragnęłam nie byś myślał o mnie co sekundę a tego.. że gdy staniesz na krawędzi życia to wrócisz się bo przypomnisz sobie, że jednak na
tym świecie istnieje ktoś kogo nie chcesz zostawić. nie po to by jakaś piosenka przypomniała Ci spędzone razem chwile, a po to byś w jakimś barze na końcu świata
usłyszał szelest i odwrócił się upewnić czy To nie przypadkiem ja znów się potknęłam. nie po to byś w sklepie z perfumami zobaczył flakonik, który zawsze stał na 2 półce
w łazience, a po to byś podczas upojnej nocy z inną kobietą poczuł jej zapach i zrozumiał, że to nie ta osoba powinna być teraz tu tak blisko przy Tobie. Żebyś nie bywał, a był.

Odległość traci na znaczeniu gdy przez Twoje ciało przechodzi fala ciepła na samą myśl, że ktoś czeka na Ciebie z tęsknotą w oczach, bo tylko Ty wypełniasz jego pustkę dnia.

Krzycząc głośno: `W takim razie odejdź,nie potrzebuje Cię ! `
.. głucho wołam, abyś mnie nie zostawiał samej.
Wtedy pragnę tylko tego abyś mnie czule pocałował, zatonął w moich przestraszonych oczach i odgarnął kosmyk kakaowych, kręconych włosów z mych różanych policzków.

Mam ochotę zabić swoje uczucia.
Smutek i rozczarowanie zatopić w szklance z wodą, miłość i nadzieję wyrzucić do kosza na śmieci, chcę tylko szczęścia.

To nie ma sensu. Wiem o tym.
Ale mimo wszystko nadal zajmujesz najpiękniejszy pokój w moim malutkim serduszku.

Można mówić, że ma się to gdzieś. Można twierdzić, że już dawno przestało zależeć. Można kłamać. Ale można też, wbrew wszystkim i wszystkiemu, zawalczyć. Zawalczyć o to, co się kocha, co jest najważniejsze. Można nie kłamać.

gdy usłyszałam że żałujesz to już nawet gniewać się na Ciebie przestałam .
Ale nie wiedziałam że umiesz tak pięknie przepraszać ...

Przyszła do mnie w zwykły sobotni wieczór. Unikała zbędnych emocji i tłumaczeń. Zadała mi tylko jedno pytanie, które utkwiło we mnie na bardzo długo.
- Co masz takiego w sobie, ze On poświęcił nasze wspólne lata dla kilku chwil z Tobą? W czym, do cholery, jesteś lepsza?
- W niczym. Udowodniłam mu, że nie jest niezastąpiony, że mogę żyć bez niego, a co gorsza - z kimś innym. Nikt nie lubi świadomości, że nie jest jedyny i niepowtarzalny. Gdy ty za nim płakałaś w bezsenne noce, ja zabawiałam się z przystojnymi mężczyznami. Nie mógł znieść widoku, że dotykają mnie inne ręce.

Zastanawiam się kiedy przyjdzie ten moment, by usiąść naprzeciw siebie i przeprosić za wszystko?