Zeszyt ciepłozimne, aldaya

miałabym jasność że w nocy
wypada spać
nie budzić miasta
trzewiki odłożyć z dala od wyjścia

z zadymionego baru

nikt nie krzyczałby zostań

bez lamp
dzień miałby większy sens
niż zarwane wieczory

przy kolejnym piwie
jestem zbyt przejrzysta

głucho oddzielam ubranie od skóry
brudna z wilgoci spojrzeń
wyprowadzam się z ciała
nim wejdą

próbuję przełknąć
ostatni kieliszek

tysiące samotności w jednej pustce
potrafi zabarwić każdą nieobecność
napuchnąć do granic

utkwić w źrenicy
żyć po szerokość

uwierać
czasem

jak skrzydła rozwarte
u kresu
próbując oprzeć się o mur
gubią pióra

bez słowa - znikają
pod butami

wypuszcza z balkonu
wiersze

obdziera Romea
ze skóry

pisze o miłości

ale mam swój balkon
wiersze
Romea

i jestem szczęśliwa

* eŁ.

Talent określa co człowiek robi, nie określa, kim człowiek jest. [...] Kiedy wiesz, kim jesteś, możesz dokonać wszystkiego.