Zeszyt CIEKAWIE NAPISANE , Ernest Kawin

Ręce rozłożyła
skrzydlata jaskółka
w zwiewnej sukni spadała
z lekkością piórka

Wtem opamiętanie
nie ma jej Anioła
miał być tu dla niej
jej rozpacz go woła

Nie znajduje ulgi
świętego spokoju
strach...paraliż
nic bólu nie koi

Mgła oczy zasnuwa
przepaść coraz głębsza
lęk w kajdany skuwa
otchłań powiększa

Anioł miał ją tulić
obiecał szczęśliwość
być tuż przy niej
okazać swą miłość

Bardzo tego chciała
to dla niego skakała
tylko...gdy spadała
czemu tak krzyczała?

Powiem Pani szczerze...
Przykro mi to mówić ale proszę zachować spokój...
Nie ma Pani serca.
To się zdarza.
Proszę się nie martwić,
Nie będzie to przeszkadzało zbytnio w codzienności,
Może czasem, ale samotność przecież nie jest taka zła.
Proszę pomyśleć, jest Pani teraz
całkowicie prawdziwą Królową

Lodu.

kiedy słucham mowy oczu
nie straszna mi nostalgia
i spadające kolejno dni
topione w kałużach
ktore podskakują pod dotykiem
kropli deszczu

i choć prognozy są niesprzyjające

nie szukam kolejnych wymówek
by odsunąć na bok marzenia
tylko kłócę się sama ze sobą
strojąc przed lustrem głupie miny
ignorując skrobot
wydobywający się z szuflady
w poezji
spisane
myśli

On mnie widział całą.
Taką jaka jestem.
Taką jaką stałam się
pod jego palcami.

Zdzierał ze mnie powietrze
warstwa po warstwie
zdejmował otchłań
wstydu.

On mnie widział całą.
W zakamarkach
chorego czasu budował
dla nas domy-

schronienia dla
starych zegarów
co się o nich zapomina
na wiosnę

Wieszałam je
na ścianach
zrobionych z
sufitu.

Wszystko na opak.
Zaburzenie
proporcji:
szczęścia i bólu.

Samotność
wysoko
ponad
normę.

drapacze chmur
wyrastają niczym grzyby po deszczu
rwąc niebo w strzępy

Starość przerywana słabym oddechem,
Czy ostatnim?
Czy pierwszym?
Czy życie kończąc zacząć potrafimy?

I nadzieja jak głupia tli się w zniczu.

Wiem
że jesteś
gdzieś za horyzontem
tam
gdzie słońce kąpie się w morzu.
Biegnę,
wyciągam dłonie.
Do zobaczenia.